Δεν θέλετε να
διαλέξετε ανάμεσα στο λεπίδι και το μαχαίρι; Τότε δεχτείτε
το σφαγιασμό σας με λεπιδομάχαιρο! Ένα σε δύο δηλαδή. Χα, χα, χα, ...XA!!!
----------------------
Οι φονιάδες συνέχιζαν να βολιδοσκοπούν τις αντιδράσεις των υποψήφιων
θυμάτων τους, εντείνοντας παράλληλα την πίεση στις πλάτες τους.
Κάποιο απ’ τα θύματα ψιθύρισε:
-Ήθελα νά 'ξερα, γιατί δεν μας σκοτώνουν και μας κρατούν
όμηρους τόσον καιρό; Έτσι κι αλλιώς, μας κρατούν ακινητοποιημένους. Γιατί
ζητούν από εμάς να επικυρώσουμε την απόφασή τους για σφαγιασμό μας με τον ένα ή
τον άλλο τρόπο; Γιατί;;; ρωτά αμήχανα ένα απ' τα υποψήφια θύματα.
-Γιατί όπως τόνισα και προηγουμένως, ο σβέρκος μας
έχει δυναμώσει, κι αυτό το κατάλαβαν εκείνοι πριν από εμάς. Με το που θα μας βάλουν
λοιπόν το λεπίδι ή το μαχαίρι στο λαιμό, ξέρουν ότι με μια συντονισμένη κίνηση τους
πετάξαμε απ’ τις πλάτες μας και τους αφοπλίσαμε, του απάντησε υπομονετικά ο
μικρότερος της φαμίλιας.
Μπαμ, μπαμ, μπαμ! συνέχιζαν να βαρούν το κόκκινα παραθυρόφυλλα του μικρού
παραθυριού στο φεγγίτη εξαιτίας τού αέρα που αργά αλλά σταθερά δυνάμωνε.
-Κάτι πρέπει να κάνουμε μ’ αυτό το κωλοπαραθύρι. Δεν τους αφήνει ν’
αποκοιμηθούν πάλι. Πρέπει να βρούμε τρόπο να το κλείσουμε και να το δέσουμε
σφιχτά, να μην μπορούν να το ξανανοίξουν οι αλλαγές τού καιρού. Τι να κάνουμε όμως
και πώς; αναρωτιόταν ανήσυχη η μια ομάδα φονιάδων.
-Τα ξανάπαμε αυτά. Για να πράξουμε οτιδήποτε τέτοιο, πρώτα πρέπει να
κατέβουμε απ’ τις πλάτες αυτωνών, κάτι που δεν μας συμφέρει, γιατί θα σηκωθούν
αμέσως όρθιοι. Αλίμονο δηλαδή, να βάλουμε τα χέρια μας να βγάλουμε τα μάτια μας…,
απαντά η άλλη συμμορία φονιάδων.
-Δε μου λέτε; Θενονήστικο αρκούδι, χορεύει; Όχι! Τους κόβουμε λοιπόν
και(!) τα μακαρόνια. Έτσι, την στιγμή που θα ψηφίζουν, θα είναι θε-ο-νή-στι-κοι!
Ούτε τα βλέφαρά τους δεν θα μπορούν να κινήσουν απ’ την αδυναμία. Πόσο μάλλον
τον εγκέφαλό τους…, πετάγεται χαρούμενη η πρώτη συμμορία.
-Αχά! Επομένως, ως φιλάνθρωποι εμείς, θα τους βοηθήσουμε ν’ αποφασίσουν, ή
να τους ψοφήσουμε με λεπίδι ή με μαχαίρι. Άλλο τι δεν θα μπορούν ν’ αποφασίσουν
με τον εγκέφαλό τους ακινητοποιημένο απ’ την απόλυτη πείνα,
συμπληρώνει η δεύτερη συμμορία.
-Όχι, όχι. Ας μην τους κουράσουμε έτσι. Άλλωστε, ας μην διαφεύγει στιγμή απ’
την προσοχή μας και το κόκκινο παραθύρι. Με το θόρυβο που κάνει και με το φως
που ρίχνει μες στο σπίτι, ακόμη και εξαντλημένους απ’ την πείνα, μπορεί να τους
κρατά σε εγρήγορση, συνιστά περισσότερη επιμέλεια η πρώτη συμμορία.
-Ααααα! Καταλάβαμε! Άρα λοιπόν, βάζουμε σ’ εφαρμογή εκείνο που εξαρχής
είχαμε αποφασισμένο. Τη συμφωνία μας! Δύο σε ένα!!! επικροτεί
δυνατά και θριαμβευτικά η άλλη συμμορία.
-Επακριβώς! Λεπίδι και μαχαίρι μαζί! Δύο σε ένα! ΛΕΠΙΔΟΜΑΧΑΙΡΟ! Έτσι, δεν θα
χρειαστεί να διαλέξουν… Και πάνω απ’ όλα, οι δυο συμμορίες μας θα επικυρωθούν
απ’ τους ίδιους ως αδιάσπαστες και οι ίδιοι θα έχουν επιλέξει (επιτέλους!) ότι
ο σφαγιασμός τους είναι απαραίτητος. Τότε, όσο και να βαράει το κόκκινο
παραθύρι τού φεγγίτη κι όσο φως να ρίχνει στο σπίτι, τα θύματά μας δεν θα έχουν
πια τη διάθεση ούτε να ακούσουν ούτε να δουν…,
ολοκληρώνει την σπουδαία σκέψη της η μία συμμορία φονιάδων.
-Συνεπώς, ο σβέρκος των θυμάτων μας θ’ αποδυναμωθεί και πάλι, με
αποτέλεσμα όταν θα τους βάλουμε το λεπιδομάχαιρο στο λαιμό, να μην προλάβουν να
κάνουν ούτε κιχ… Χα, χα, χα! ξεκαρδίστηκαν όλοι μαζί οι φονιάδες στα γέλια.
-Και τότε… Τότε πια, με την άνεσή μας, ξεμπερδεύουμε και με το κόκκινο
παραθύρι. Χα, χα, χα! ξερογλύφτηκαν μεταξύ τους οι φονιάδες.
Μπαμ, μπαμ,
μπαμ! χτυπούν καμπάνες κινδύνου τα κόκκινα παραθυρόφυλλα.
-Μάνα, πατέρα, γιαγιά, παππού, αδέλφια, τους ακούσατε;
Καταλάβατε τι κρύβουν τα λόγια τους; Μην σταματάτε λοιπόν να γυρνάτε το κεφάλι
κατά το κόκκινο παραθύρι. Μην σταματάτε να ρουφάτε το φως του, που σπάει αυτήν
την απόλυτη σκοτεινιά. Είναι ο μόνος τρόπος να δυναμώνει ολοένα ο σβέρκος μας.
Και με δυναμωμένο το σβέρκο, τους πετάμε απ’ τις πλάτες μας, τους
ακινητοποιούμε, τους αφοπλίζουμε, μεγαλώνουμε το κόκκινο παραθύρι, το κάνουμε
πόρτα που να ξεκινά απ’ τα θεμέλια και να φτάνει στο φεγγίτη και βγαίνουμε απ’
αυτήν την περιπέτεια ζωντανοί. Νικητές! Νοικοκύρηδες στο σπίτι μας! βροντοφωνάζει
άφοβος ο μικρότερος της οικογένειας.
-Ναι γιε μου. Δίκιο έχεις. Κι απ’ αυτήν την
τεράστια κόκκινη πόρτα που θα φτιάξουμε μεγαλώνοντας το κόκκινο παραθύρι,
πετάμε τις συμμορίες των φονιάδων έξω! Έξω απ’ το σπίτι μας, έξω απ’ την αυλή μας,
έξω απ’ την πόλη μας, έξω απ’ τη χώρα μας! συμπληρώνει συγκινημένη και
κατενθουσιασμένη η μάνα.
Οι υπόλοιποι της φυλακισμένης και σε θάνατο
καταδικασμένης οικογένειας, σώπαιναν. Σώπαιναν κι άκουγαν. Άκουγαν κι έβλεπαν.
Έβλεπαν τη μεγάλη σκοτεινιά απ’ τη μια και το φως πού ’ριχνε το μικρό κόκκινο
παραθύρι απ’ την άλλη. Μα ’κείνο το γουργουρητό στην κοιλιά τους απ’ την πείνα,
σκέπαζε κάπου-κάπου κάθε θόρυβο κι επιπλέον τους έκανε να σκύβουν το κεφάλι όλο
και συχνότερα στο πάτωμα, μπας κι έχει ξεμείνει κάνα μακαρόνι -έστω και σάπιο,
να φάνε. Μοιραία, αντίκριζαν και το τρύπιο βρακί τους που απέκτησε άλλη μια
τρύπα… Κι άλλη… Κι άλλη… Αυτό πια δεν ήταν βρακί! Ούτε καν απομεινάρι από βρακί…
Κι ο καιρός αγρίευε. Αγρίευε…
-Τέτοια κακοκαιρία έχουμε να ζήσουμε απ’ τα
1929-1933. Κι αυτή έφερε χειρότερη κακοκαιρία το 1938… Μόνο που η δεύτερη δεν
πολυαπασχόλησε τον κοσμάκη, γιατί μαζί της ξέσπασε και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Και τότε όπως και σήμερα, απομεινάρι από βρακί, η περιουσία τής φτωχολογιάς…,
βούτηξε ο παππούς στα περασμένα.
-Κι αντιγραφή τους παππού τα τωρινά. Για δεν το
λες; ξαναπετάχτηκε ο μικρότερος της φαμίλιας και την ίδια στιγμή ακούστηκε ένας διαφορετικός,
εκκωφαντικός κρότος.
Το σπίτι γέμισε σπασμένα γυαλιά. Τα κόκκινα
παραθυρόφυλλα είχαν χτυπήσει τούτην την στράτα τόσο μα τόσο(!) δυνατά, που
έσπασαν τα τζάμια τού παραθυριού. Πλέον, μαζί με το φως έμπαινε και καθαρός
αέρας μέσα στο σπίτι!
-ΟΥΤΕ ΛΕΠΙΔΙ,
ΟΥΤΕ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΜΑΣ, ΜΗΤΕ ΚΑΙ ΛΕΠΙΔΟΜΑΧΑΙΡΟ! ΣΤΡΕΦΟΥΜΕ
ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΑ, ΒΛΕΜΜΑ, ΑΚΟΗ, ΝΟΥ ΚΑΙ ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΤΟΥ
ΦΕΓΓΙΤΗ, ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΜΕ
ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΠ’ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ! συμφώνησε
ένα σημαντικό τμήμα τής εκβιαζόμενης οικογένειας, προσπαθώντας να πείσει την
πλειοψηφία τής φαμίλιας να κάμει το ίδιο, για να σωθούν απ’ το λεπιδομάχαιρο
των εγκληματικών συμμοριών, πριν βρεθούν σε ακόμη πιο δεινή θέση.
-Τους ακούτε; Αρχίζουν να ξεθαρρεύουν πάλι. Ανάθεμα το κόκκινο παραθύρι
και τα παραθυρόφυλλά του! Τι καθόμαστε και δεν το κάνουμε καυσόξυλα; γρύλλισε μέσα
απ’ τα σκυλόδοντά της η μια φονική συμμορία.
-Προς
το παρόν το μόνο που ενδείκνυται να πράξουμε, είναι να βάλουμε τα
τσιράκια μας να δημιουργήσουν τέτοιου είδους θόρυβο, που ο δικός του
θόρυβος να
πηγαίνει στο βρόντο. Επιπλέον, να διατάξουμε να ρίξουν πάνω του τόση
βρωμιά,
που ο καθαρός αέρας που μπαίνει απ’ αυτό να πνίγεται απ’ την μπόχα μας.
Τίποτα περισσότερο, μια κι εκεί ψηλά που στέκει, δεν μπορούν να τ'
αγγίξουν όσο εμείς είμαστε απασχολημένοι εδώ. Και με
προσοχή όλα αυτά, γιατί στη συνείδηση μεγάλου μέρους των θυμάτων μας,
αυτό το
κόκκινο παραθύρι έχει καταγραφεί ως η μοναδική διέξοδος σωτηρίας τους, αναστέναξε
προβληματισμένη η άλλη συμμορία δολοφόνων.
-Καταλάβαμε… και συμφωνούμε. Ήρθε η ώρα να αξιοποιήσουμε τη γνωστή
Μανιαδακηκοσαπίλα μας! Χα, χα, χα! έγλειψε η μια συμμορία τα σάλια τής άλλης και η
ηδονή τους κορυφώθηκε!
-Ώπα, ώπα. Συγκρατήστε τον οργασμό και την εκσπερμάτωσή σας, γιατί η
κατάσταση είναι ρευστή και μπορεί να υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο,
ψιθύρισε κάποιος απ’ τη μια εγκληματική συμμορία, κόβοντας προς στιγμή τις ορέξεις
τους…
-Έχει δίκιο. Ας μη βιαζόμαστε. Άλλωστε, έχουμε να ετοιμάσουμε την
παραπέρα ένταση εκβιασμών και πίεσης στα θύματά μας, τον
σιγοντάρισε ένας απ’ την άλλη εγκληματική συμμορία.
-Σωστά. Αφήνουμε λοιπόν για την ώρα οργασμούς κι εκσπερματώσεις, γιατί
έχουμε να γυαλίσουμε και ν’ ακονίσουμε το κοινό μας λεπιδομάχαιρο. Αυτό
προέχει, αποφάσισαν μ’ ένα στόμα μια φωνή οι συμμορίες των φονιάδων και πέσαν με
τα μούτρα στη δουλειά.
-Καταλήγουμε επομένως ότι θα τους προτείνουμε να δεχτούν το σφαγιασμό τους
με λεπιδομάχαιρο δύο σε ένα; ρωτά η μικρή συμμορία τη μεγάλη.
-Σφιγμομετρούμε προς το παρόν τις αντιδράσεις τους και μετά
οριστικοποιούμε πώς θα τους σφάξουμε. Πού ξέρετε; Μπορεί οι συνθήκες ν’
απαιτήσουν κι άλλου είδους φονικές δράσεις από εμάς…, χαμογελά
πατρικά η μεγάλη συμμορία των φονιάδων στη μικρή συμμορία, που κρεμόταν πάντα
απ’ τα χείλη της μια κι ήταν δημιούργημά της…
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)
Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας
Άρα, η κατακλείδα που οφείλει να βάλει ο λαός άφοβα και με πολύ πάθος, πρέπει να προβάλλει τον πατριωτισμό του και να σημάνει τη λευτεριά του:
Όχι στην
πρόταση των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ.
Όχι στην πρόταση της κυβέρνησης.
Όχι σε κοινή πρόταση
ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό
στην εξουσία.
Κι όσο για το χρέος, να το
πληρώσει η πλουτοκρατία και οι αυλικοί της, γιατί δεν τα φάγαμε μαζί…
Άρα εμείς δεν χρωστάμε! Δεν
χρωστάει δηλαδή ο λαός. Δεν χρωστάει η φτωχολογιά.
Αντίθετα, μας χρωστάνε οι
πλουτοκράτες και οι ιμπεριαλιστικές οργανώσεις τους, τον ιδρώτα που μας πίνουν
απ’ τα γεννοφάσκια μας κιόλας.
(ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ. ΙΔΟΜΕΝ...)
«ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΣΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ».
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟ ΚΚΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!