ΣΥΡΙΖΑ-Ευρωπαϊκή Ένωση και τρύπιο βρακί…

Με τι προτιμάτε το σφαγιασμό σας; Με ακονισμένο ΛΕΠΙΔΙ ή με πριονωτό ΜΑΧΑΙΡΙ;;; ΔΙΑΛΕΞΤΕ!!!

           -------------------------------------

      Οι φονιάδες (ντόπιοι και ξένοι) είχαν μπουκάρει στο σπίτι μας σαν «κύριοι» απ’ την πόρτα…

Πώς; Τι θα πει «πώς»; Χτύπησαν το κουδούνι, τους ρωτήσαμε τι ήθελαν, απάντησαν πως μας φέρνουν χρυσά κουτάλια, τους πιστέψαμε γιατί μας άρεσε η ιδέα και τους ανοίξαμε την πόρτα…

   Όχι, όχι, δεν κάναμε τον κόπο να ψάξουμε κάτω απ’ τα λόγια τους. Άλλωστε, ήταν τόσο πειστικά… Εξάλλου, είχαμε συνηθίσει να τ’ ακούμε απ’ τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, να τα διαβάζουμε στις εφημερίδες, να τα χωνεύουμε στα σχολειά… Ήταν δηλαδή ήδη «δοσμένο» στη συνείδησή μας, ότι πράγματι μας φέρνουν χρυσά κουτάλια.

Όταν πια συνειδητοποιήσαμε πως εκείνο που κουβάλαγαν ήταν χρυσές κουτάλες για τους μεγαλοαφεντάδες -κατασκευασμένες μάλιστα από εμάς τους ίδιους, και πως για εμάς δεν απέμενε ούτε κουταλάκι τού γλυκού, αυτοί είχαν πλέον θρονιαστεί για τα καλά στο σβέρκο μας δένοντάς μας χειροπόδαρα, κι είχαν κλειδαμπαρώσει τις πόρτες και παραθύρια μας. Τρομακτική σκοτεινιά…

   Κάπου εκεί, πελαγοδρομήσαμε. Πώς ν’ αντιδράσεις με τέτοιο βάρος στο σβέρκο και δεμένος χειροπόδαρα; Κάναμε κι εμείς εκείνο που μας απέμενε. Εκείνο δηλαδή που αυθόρμητα κάνει το κορμί όταν πιέζεται προς τα κάτω. Σκύβαμε όλο και περισσότερο απ’ το αβάσταχτο βάρος.

Κι αυτή η τρομακτική σκοτεινιά… 

Κυριολεκτικά μας παρέλυε! Μας έκοβε την ανάσα. Το μόνο που σκεπτόμασταν, ήταν μη χάσουμε κι ό,τι ελάχιστο μας είχε απομείνει. Το τρύπιο βρακί στον πισινό μας. Ήταν το μόνο που μπορούσαμε να δούμε χωρίς κόπο, καθώς παραδομένοι σκύβαμε όλο και πιο βαθιά το κεφάλι.

Αγκύλωση είχαμε πάθει πια οι άνθρωποι. Η μόνη διαφορετική κίνηση που καταφέρναμε, ήταν ν’ ανοιγοκλείνουμε τις μασέλες να τρώμε τα μακαρόνια που μας πέταγαν στο πάτωμα.

Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ούτε αυτά προλαβαίναμε να καλοφάμε, γιατί προλάβαινε και τα «περιποιόταν» ο Σκανταλιάρης. Το μικρό σκυλάκι μας στο οποίο είχαν επιτρέψει να περιφέρεται ελεύθερα μες στο σπίτι. Από κάποια μέρα όμως και μετά, ο Σκανταλιάρης τα σιχάθηκε και άρχισε απεργία πείνας μέσα σε μια βαθιά μελαγχολία. Ούτε καν ένα παραπονιάρικο γαβ…

Κι αυτή η μαύρη σκοτεινιά… Μήτε μια μικρή χαραμάδα δεν άφησαν μωρέ, να μπει μια τόση δα σπίθα φως. Θεοσκότεινα! Μέχρι που εντέλει προσαρμοστήκανε τα μάτια μας στο σκοτάδι. Ως κι η φωνή μας προσαρμόστηκε σ’ αυτό. Κι η σκέψη μας… Τα θέλω μας… Αγκύλωση όλων των κυττάρων μας!

Είχε επέλθει πια το μοιραίο. Η πλήρης και άνευ όρων παράδοσή μας στους φονιάδες. Ούτε κιχ δε βγάζαμε, μήτε και σαλεύαμε! Απόλυτη σιγή. Σιγή νεκροταφείου… Μήπως είμαστε κιόλας νεκροί; Μπορεί…

Γαβ, γαβ, γαβ!!! ακούγονται ξάφνου πάλι χαρούμενα γαυγίσματα του Σκανταλιάρη, αναγκάζοντάς μας να γυρίσουμε προς τα εκεί τα κεφάλια. Κράαααατς, ακούστηκε απ’ την πολύχρονη ακινησία μας το ανέλπιστο ξεμούδιασμά μας.

Γαβ, γαβ, γαβ!!! συνέχιζε ακόμη δυνατότερα και πιο χαρούμενα ο Σκανταλιάρης, προσπαθώντας να πιάσει μια μοναδική φωτεινή αχτίδα που έφτανε ίσαμε το πάτωμα.

   Μα πώς; Πού βρέθηκε; Από πού μπήκε; Καταφέραμε ν’ ανταλλάξουμε και λίγες λέξεις μεταξύ μας. 

Το παραθύρι! Ναι, το μικρό κόκκινο παραθύρι τού φεγγίτη. Τό ’χε ανοίξει ο αγέρας! Ο καιρός είχε αλλάξει πάλι, κάτι που οι φονιάδες δεν είχαν υπολογίσει.

   Τα μικρά κόκκινα παραθυρόφυλλα χτύπαγαν τώρα όλο και πιο πεισμωμένα πάνω στους τοίχους και κάθε χτύπημά τους, μας έκανε να κουνάμε πιότερο προς τα ’κεί το κεφάλι.

   Κράαααατς, ακουγόταν απ’ το συνεχές ξεμούδιασμα, κι ο σβέρκος μας έπαιρνε να δυναμώνει, μέχρι που πάψαμε να κοιτάμε το τρύπιο βρακί μας.

   Φτάνει πια! Δεν αξίζει να σκύβουμε το κεφάλι για ένα τρύπιο βρακί!

   Ναι, μα τι να κάνουμε έτσι χειροπόδαρα δεμένοι και με τους φονιάδες θρονιασμένους στις πλάτες μας;

Οι φονιάδες που παρακολουθούσαν τα πάντα, ως και την ανάσα μας, θορυβήθηκαν. Ανυπερθέτως όφειλαν ν’ ανέβουν στο φεγγίτη να ξανακλείσουν το κόκκινο παραθύρι για να μη μας βάζει «κακές» σκέψεις στο μυαλό. Μα για να φτάσουν στο φεγγίτη, θά ’πρεπε να κατέβουν για λίγο απ’ τις πλάτες μας. 

Αυτό όμως ήταν επικίνδυνο για τους ίδιους, διότι εκ των πραγμάτων θα εκμεταλλευόμασταν την ευκαιρία να σηκωθούμε όρθιοι. Και τότε… Τότε θα βρίσκαμε εύκολα και τα εργαλεία να σπάσουμε τα δεσμά με τα οποία μας είχαν δέσει. Χμ… φωτιά στα μπατζάκια τους δηλαδή!

Μ’ άλλα λόγια, είτε μ’ ανοιχτό είτε με κλειστό το κόκκινο παραθύρι, τα σχέδιά τους σκόνταφταν επικίνδυνα.

Τι να κάνουν… Τι να κάνουν… Πώς ν’ απαλλαγούν απ’ το εμπόδιο που τους προέκυψε και που στην ουσία ουδόλως μη αναμενόμενο ήταν;

Συσκέφθηκαν και ξανασυσκέφθηκαν, κι αποφάσισαν:

   -Πρέπει να τους ηρεμήσουμε. Να τους «χαλαρώσουμε» πάλι τόσο, ώστε να ξαναπάθουν ολοκληρωτική αγκύλωση. Να γίνει ένα το κεφάλι τους με την κοιλιά τους. Χα, χα, χα! Κι αυτό μπορούμε να το καταφέρουμε μόνο αν τους κάνουμε να πιστέψουν πως οι ίδιοι αποφασίζουν ν’ αποδεχτούν τη μοίρα που τους ετοιμάσαμε. Τον αφανισμό τους! Χα, χα, χα!

Εμείς, θέλοντας και μη, τους ακούγαμε κάθε που συσκέπτονταν, διότι το φανερό μέρος αυτών των συσκέψεων γινόταν στη διαπασών. Το κρυφό, όπως το παραπάνω, απλά το υποψιαζόμασταν…

Στην αρχή λοιπόν, ρίχνουν στο τραπέζι την ιδέα των εκλογών. Να διαλέξουμε δηλαδή στη θέση της μιας ομάδας των επίδοξων φονιάδων μας μία άλλη -όμοια με δαύτην, ή ξανά την ίδια. Αυτό όμως για να μπει σ’ εφαρμογή απαιτούσε χρονικό διάστημα κάνα-δυο μηνών τουλάχιστον, κάτι που προφανέστατα καθυστερούσε την επίτευξη των σχεδίων τους.

   -Το βρήκαμε! Υπάρχει αμεσότερη «λύση» στο πρόβλημα. Θα τους βάλουμε ν’ αποφασίσουν οι ίδιοι με δημοψήφισμα εντός λίγων ημερών, ποια απ’ τις δυο ομάδες δημίων τους επιλέγουν. Χα, χα, χα! Ήδη τους έχουμε γνωστοποιήσει με τι σκοπεύει καθείς μας να τους ξεπαστρέψει. Ας διαλέξουν επομένως ελεύθερα, κυρίαρχα και με αξιοπρέπεια, τι προτιμούν: Το δικό μας λεπίδι ή το δικό σας μαχαίρι; Χα, χα, χα!

   -Ναι, μα τι θα γίνει με το κόκκινο παραθύρι στο φεγγίτη; Πρέπει επιτέλους να το κλείσουμε γερά. Να το δέσουμε έτσι, που να μην κινδυνεύουμε να ξανανοίξει με τις αλλαγές τού καιρού.

   -Υπομονή. Μόλις «χαλαρώσουν» και πάλι για τα καλά τα θύματά μας, θα το «περιποιηθούμε» δεόντως.... Καυσόξυλα θα το κάνουμε! Χα, χα, χα! Κι έπειτα… Έπειτα αγαπημένοι εταίροι μας, τίποτα, μα τίποτα(!) δεν θα υπάρχει να μπει εμπόδιο στα περαιτέρω σχέδιά μας! Είτε λεπίδι διαλέξουν για να τους σφάξουμε, είτε μαχαίρι, εμείς στον αφρό κι αυτοί στον πάτο τής θάλασσας. Χα, χα, χα!

   -Πω-πω ηδονή! Να, να κοιτάξτε! Το βλέπετε; Έρχεται! Είναι το αίμα! Το αίμα τους που θα ρέει αστείρευτο, καταλήγοντας χρυσάφι στα θησαυροφυλάκια των αφεντικών μας! Κανείς επομένως δεν θα μπορέσει να μας κατηγορήσει πως δεν είναι άξιος ο μισθός μας! Κανείς!!!

   -Μπρος! Δουλειά τώρα. Ακονίζουμε και γυαλίζουμε καλά το λεπίδι και το μαχαίρι. Όσο πιο γυαλιστερά τα κάνουμε, τόσο θα τους θαμπώνουμε να μη βλέπουν το φως που μπαίνει απ’ το κόκκινο παραθύρι!

Μπαμ, μπαμ, μπαμ!!! συνεχίζουν όμως να χτυπούν ασταμάτητα και δυνατά τα κόκκινα παραθυρόφυλλα του μικρού παραθυριού εκεί στο φεγγίτη, στέλνοντας όλο και περισσότερες σπίθες φωτός μέσα στο σπίτι μας. Στο σπίτι των φυλακισμένων και καταδικασμένων σε θάνατο, με λεπίδι ή μαχαίρι…

Εξαιτίας τού θορύβου που προκαλούσε το κόκκινο παραθύρι, δυσκολευόμασταν ν’ αποκοιμηθούμε πάλι κι αρχίσαμε την κουβέντα να περάσει η ώρα. Έτσι, φτάσαμε και να ζυγιάζουμε σα φαμίλια τα δεδομένα. 

-Λεπίδι ή μαχαίρι να διαλέξουμε βρε παιδιά για το σφαγιασμό μας; αναρωτιόταν ένας από εμάς.  

     -Λεπίδι, πρότεινε ένας άλλος.

     -Μαχαίρι, αντιπρότεινε ένας τρίτος. 

     -Ούτε λεπίδι, ούτε μαχαίρι ορέ! ακούστηκε δυνατά ο μικρότερος της φαμίλιας μας. Ο σβέρκος μας δυνάμωσε πάλι! Δεν το πήρατε χαμπάρι; Να, έτσι να κάνουμε συντονισμένα, τους πετάξαμε απ’ τις πλάτες μας τους φονιάδες! Οι μισοί από μας πέφτουμε πάνω τους και τους ακινητοποιούμε. Οι υπόλοιποι έστω και με τα γόνατα, φτάνουμε εκεί που είναι τα εργαλεία και σπάμε μ’ αυτά τα δεσμά μας. Αμέσως μετά γυρνάμε εδώ και απελευθερώνουμε κι εσάς που κρατάτε ακινητοποιημένους τους φονιάδες. Τους δένουμε χειροπόδαρα και τους πετάμε έξω απ’ το σπίτι μας, έξω απ’ την αυλή μας, έξω απ’ την πόλη μας, έξω απ’ τη χώρα μας! ΕΞΩ!!! Κι ας βάλουν τα λεπίδια τους και τα μαχαίρια τους στο δικό τους το λαιμό…

    -Μωρέ καλά τα λες, μα δεν σκέφτεσαι ότι έτσι μπορεί να χάσουμε και το τρύπιο βρακί μας; παρατήρησε έντρομος αυτός με τις περισσότερες τρύπες στο βρακί του, κι έσκυψε βαθύτερα από ποτέ το κεφάλι, να βεβαιωθεί πως ήταν ακόμη στη θέση του.

   -Νάτη!  Νάτη ρε μάγκες! Να η καλύτερη στάση για να δουλέψει το λεπίδι μας ή το μαχαίρι μας! αναφώνησαν τρισευτυχισμένοι οι φονιάδες.

   -Ναι ρε μαγκίτες! Αυτό θα πει περηφάνια και αξιοπρέπεια! Όσο πιο βαθιά, τόσο πιο καλά! Χα, χα, χα! Σύριζα θα τους πάρουμε έτσι τα κεφάλια, χωρίς κόπο. Να ξημερώσει επιτέλους για εμάς και τ’ αφεντικά μας ανεπιστρεπτί η χρυσή αυγή!!! ΧΑ!

                                           (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)

Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας

Σημείωση
Μέχρι να γράψω τη συνέχεια της παραπάνω μυθιστορίας -κάτι που δεν θ' αργήσει, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ, γιατί το πλέον "φυσικό" είναι, πως τόσο αυτοί που κρατούν το λεπίδι, όσο κι αυτοί που κρατούν το μαχαίρι, θα επιδιώξουν να μην πέσει στην αντίληψή σας, ή να πέσει στην αντίληψή σας διαστρεβλωμένη...

5 σχόλια:

1. 
   ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ27 Ιουνίου 2015 - 6:03 π.μ.

   Το ΚΚΕ θεωρεί ότι στο δημοψήφισμα η απάντηση του ελληνικού λαού πρέπει να είναι μία:
   «ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΣΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ».
   
   !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟ ΚΚΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   ΑπάντησηΔιαγραφή
2. 
   ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ27 Ιουνίου 2015 - 7:05 π.μ.

   Η πρόταση της ΚΟ του ΚΚΕ για το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος
   
   "
   "ΟΧΙ στις προτάσεις για συμφωνία των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ αλλά και της ελληνικής Κυβέρνησης
   
   Αποδέσμευση από την ΕΕ - Κατάργηση των μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών εφαρμοστικών τους νόμων».
   
   Σχετικό video
   http://www.902.gr/eidisi/politiki/70409/i-protasi-tis-ko-toy-kke-gia-periehomeno-toy-dimopsifismatos-video

   ΑπάντησηΔιαγραφή
3. 
   faros27 Ιουνίου 2015 - 10:11 π.μ.

   Καλά, με τόσα και όσα γράφεις ... περιμένεις να μην σου κάνει ... κορδελάκια η blogspot ;;;;;;;;;
   
   Επί της ουσία, ας περιμένουμε λίγο ...
   Έρχονται εξελίξεις ...
   Θα δούμε πολλά !
   
   Σε κάθε περίπτωση, ας είμαστε έτοιμοι να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο για να του πούμε για το ΔΙΠΛΟ ΟΧΙ που λέμε εμείς.

   ΑπάντησηΔιαγραφή
   Απαντήσεις

   
   ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ27 Ιουνίου 2015 - 10:51 π.μ.
   Ε, ήδη έχει ξεκινήσει αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο φάρε μου. Προσωπικά, έχω φάει όλη τη μέρα σε τέτοιες συζητήσεις τηλεφωνικά, με e-mail και τετ-α-τετ.
   Έχω όμως και μια καθόλου αβάσιμη υποψία...
   Προετοιμάζουν το λαό για δημοψήφισμα με βάση τη συμφωνία που ...μάλλον έχουν έτοιμη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-ΕΕ,
   κι εντέλει το ναι ή το όχι που θα καλέσουν το λαό να πει μέσα απ' το δημοψήφισμα, θα αφορά ναι ή όχι στη συμφωνία που θα μας παρουσιάσουν ως εξέλιξη της τελευταίας στιγμής τάχα...
   Δηλαδή, το δημοψήφισμα δεν θα το κάνουν τελικά με το ερώτημα ψευτοδίλημμα που έχουν ήδη ανακοινώσει.
   Κι αυτό ήταν προσχεδιασμένο.
   Απλά εντείνουν το τρομοπαραμύθι τους, για να στείλουν το λαό στην κάλπη ως πρόβατο επί σφαγή, να πει ναι στη συμφωνία που ήδη έχουν ετοιμάσει κεκλεισμένων των θυρών, για να το ψήσουν ως οβελία και να κάνουν πάσχα...
   Κάτι δηλώσεις τού Βαρουφάκη πάντως, επιβεβαιώνουν αυτήν την καθόλου αβάσιμη υποψία μου.
   Διαγραφή
   Απάντηση
4. 
   ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ27 Ιουνίου 2015 - 11:26 π.μ.

   Φάρε, να και οι δηλώσεις Βαρουφάκη που επιβεβαιώνουν το διπλοστημένο κόλπο... που σου προανέφερα. http://redwildwind.blogspot.gr/

   
   

   (Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΑΥΤΗΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ...ΕΠΕΤΡΑΠΗ ΕΝΤΕΛΕΙ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ...ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΑ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΣΧΟΛΙΑ. ΑΠΛΑ ΔΗΛΑΔΗ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΙ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΩ ΑΝ ΕΠΑΝΑΛΗΦΤΕΙ Ο ΣΧΕΔΟΝ 24ωρος ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ. ΒΕΒΑΙΑ, ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥΗΜΕΡΟΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΙ... ΚΑΜΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ. ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΗ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΖΟΡΙΑ ΤΟΥ)