ΝΤΕΡΜΠΥ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ-ΤΣΙΠΡΑ: 50-50

…και η εξέλιξη του «παιχνιδιού» κυρίες και κύριοι παίρνει μυθικές διαστάσεις!

Κρίνεται ως το δραματικότερο ντέρμπυ όλων των εποχών!

Οι θεατές κοιτούν με κομμένη την ανάσα.

Βλέπουν να παίρνει ο ένας πρωτιά και πριν προλάβουν να τον χειροκροτήσουν, η πρωτιά στεφανώνει τον άλλο.

Πλέον, είναι ολοφάνερο πως η προς στιγμήν ισοπαλία τους, από λεπτό σε λεπτό θα ανατραπεί και πάλι και πάλι και πάλι… Πόσες φορές μέχρι τη λήξη τού αγώνα στις 5-7-15, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα.

Και να κυρίες και κύριοι, το ματς κορυφώνεται και πάλι! Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΝ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΣΑΓΟΝΙ, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και ανατρέποντας εκ νέου το 50-50!

Μα όχι! όχι! όχι! αγαπητοί μας θεατές! Δεν είναι δυνατόν να μας γελούν τα μάτια μας! Ναι! ναι! ναι! Ο ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΤΑ ΠΟΔΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΡΕΚΟΡ ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΑΓΟΝΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ, …και το ντέρμπυ συνεχίζεται με το σκορ να επανέρχεται στο 50-50.

«Κι έτσι θα τελειώσει», ακούγονται οι πρώτες φωνές απ’ τις κερκίδες. Ήταν οι φωνές θεατών που ξανάβαλαν σε λειτουργία την ανάσα τους, αποφασισμένοι να μην πάνε σκαστοί…

«Είναι στημένο το παιχνίδι απ’ την αρχή!», φώναξαν κάποιοι άλλοι, που οι φωνές των πρώτων τους έβγαλαν απ’ τον κίνδυνο της κομμένης ανάσας.

«Μας δουλεύουν ψιλό γαζί!»

«Όσες παρατάσεις και να δώσουν στον αγώνα, το αποτέλεσμα θα παραμένει 50-50!»

«Και το ΟΧΙ ‘‘τους’’ και το ΝΑΙ ‘‘τους’’, τον ίδιο στόχο υπηρετεί: Να παραμένουμε θεατές, για να οικονομάνε οι διοργανωτές των στημένων ντέρμπυ απ’ τα ‘‘εισιτήρια’’ που διαρκώς θα πληρώνουμε…».

Το γήπεδο αρχίζει ν’ αδειάζει, σιγά-σιγά στην αρχή, με τάση όμως για γρηγορότερο ρυθμό, αλλά και διάθεση των θεατών να γίνουν πλέον πρωταγωνιστές!!!

«Πες μου σε παρακαλώ πού θα βρω από ’κείνα τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ για το δημοψήφισμα;», με πλησιάζει σήμερα το πρωί ένας γείτονας την ώρα που πήγαινα στο περίπτερο για τσιγάρα. Κι όμως, αυτόν τον άνθρωπο, δυο φορές επεδίωξα τις τελευταίες μέρες να τον πείσω για την σωστή στάση τού ΚΚΕ στο δημοψήφισμα και μ’ αντιμετώπιζε με δυσπιστία.

«…Αυτοί είναι ικανοί να με στείλουν στα σαράντα μου μ’ εγκεφαλικό στον τάφο ή σκαστό», μου εξήγησε πως άκουγε-έβλεπε σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι τούς πολιτικούς υποστηρικτές τού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και τους πολιτικούς υποστηρικτές τού ΝΑΙ, κι απ’ τον τρόμο που του προκάλεσαν του κόπηκε η ανάσα…

«Ε, λοιπόν, ούτε τα παιδιά μου σκοπεύω ν’ αφήσω ορφανά, ούτε τη γυναίκα μου χήρα!», μ’ αποχαιρέτησε παίρνοντας τα δυο ψηφοδέλτια του ΚΚΕ που έβγαλα απ’ την τσέπη μου.

            Στάθηκα και τον κοίταζα καθώς απομακρυνόταν, μα δεν τον «έβλεπα».

Ο νους μου γύρισε και σκάλωσε στην χτεσινή μέρα και στις τρεις καταστάσεις που βίωσα:

 1) Μια κοπελιά (στην στάση του τρόλεϊ την ώρα που κατέβαινα στην συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα), προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τα επιχειρήματα του ΚΚΕ και να με πείσει ότι πρέπει να δεχτεί ο λαός οπωσδήποτε το ΟΧΙ "τους" ή το ΝΑΙ "τους" κι όχι την πρόταση του ΚΚΕ, σκόρπισε γέλιο και μάλλον πικρό και με μπόλικη απογοήτευση, σ’ όσους βρίσκονταν γύρω μας περιμένοντας κι αυτοί το λεωφορείο ή το τρόλεϊ.  Είπε επακριβώς, «αν επιχειρούσε κάποιος να με βιάσει και μου πρότεινε να διαλέξω από "πού" προτιμώ να το κάνει, θα του απαντούσε από εκεί που θα με πονέσει λιγότερο»…  Ούτε καν δηλαδή σκέφτηκε ότι μπορεί ν’ αντισταθεί, να φωνάξει έστω ένα βοήθεια… Ένα παιδί είκοσι χρονών, μ’ όλη τη ζωή μπροστά του ακόμη, τό ’χουν καταντήσει να σέρνεται άβουλο μπρος στις ορέξεις τους… 

2) ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ένας Συριζαίος με ύφος «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», επιχείρησε μέσα στο λεωφορείο ως ...συνήθης «αγανακτισμένος», να μου απαγορέψει την προπαγάνδα… (Είχα ανοίξει με κάποιους επιβάτες κουβέντα σε σχέση με το δημοψήφισμα και κατέθετα τα αδιάσειστα επιχειρήματα του ΚΚΕ για το πώς και γιατί συμφέρει το λαό ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα του ΚΚΕ). Φυσικά, ο "τύπος" έμεινε με το αποφασίζομεν και διατάσσομεν στο χέρι...

3) Κατεβαίνω εντέλει κάποια στιγμή απ’ το λεωφορείο και παίρνοντας το δρόμο για το σπίτι μου δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στη μυρωδιά τού ψημένου κρέατος που έβγαινε από ’να σουβλατζίδικο εκεί γύρω. Αλλάζω πορεία, να πάω να πάρω ένα σουβλάκι. Τό 'κανα όμως απότομα και μη υπολογίζοντας πιθανές συνέπειες. Έτσι, «κουτούλησα» πάνω σε δυο ανυποψίαστα άτομα που έρχονταν πίσω μου, τραβώντας ευθεία το δρόμο τους. Ζήτησα συγνώμη για την απροσεξία μου, γέλασαν με την ψυχή τους αυτοί και πιασμένη απ’ το πηγαίο γέλιο τους εγώ, άρχισα τη συζήτηση.

Το αποτέλεσμα; Μέσα σε πέντε λεπτά τής ώρας, τα δυο αυτά άτομα, καταμετρούσαν πόσοι ψηφοφόροι υπάρχουν στο σπίτι εκάστου. Τέσσερα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ πήρε ο ένας, πέντε ψηφοδέλτια του ΚΚΕ πήρε ο άλλος. 

Μέχρι εκείνην την στιγμή, αμφότεροι συν τις οικογένειές τους, προσπαθούσαν να αποφασίσουν αν θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα το κάλπικο όχι ή το κάλπικο ναι, που τους προτείνουν από τηλεοράσεως οι πολιτικοί και τα λοιπά παπαγαλάκια των αφεντάδων εντός κι εκτός συνόρων…

Ε, όχι βέβαια! Δεν είμαι τόσο «ψώνιο» να ισχυριστώ ότι τους έπεισα εγώ να στηρίξουν την πρόταση του ΚΚΕ. Δεν μου επιτρέπεται επίσης να ισχυριστώ πως εγώ τους τη φανέρωσα. Την ήξεραν και οι δυο.

Μόνο που η ανάσα τους ήταν κομμένη απ’ την τρομοκρατία που σπέρνουν τα πολιτικά και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, των μεγαλοαφεντάδων εντός κι εκτός συνόρων. 

Απλά, οι άνθρωποι γέλασαν τόσο πολύ και τόσο πηγαία με το απρόσμενο κουτούλημά μας, που η ανάσα τους ξαναμπήκε σε λειτουργία στέλνοντας το απαραίτητο «οξυγόνο» στον εγκέφαλο… 

 

Κι όλα αυτά τα παραδείγματα που αναφέρω κυρίες και κύριοι, δεν είναι αποτέλεσμα της πένας μου. Ούτε μυθοπλασία είναι μήτε μυθιστορίες. Είναι εντελώς πραγματικά γεγονότα. Και τα απογοητευτικά και τα ελπιδοφόρα.

Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας