ΡΑΓΙΑΣ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ;;;

Πείνα και πένα

ΠΕΛΑΤΗΣ: Πιστέψτε με, επείγομαι! Δεν παίρνει αναβολή!

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Τι πράγμα κύριε;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Η πείνα μου. Απ’ τον καιρό τού Νώε έχω να φάω.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μα αν έπαιρνε, δεν θα ερχόσασταν στο εστιατόριο.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Σωστά. Γι’ αυτό και μου έδωσε διορία μέχρι αυτήν την ύστατη στιγμή.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Σας καταλαβαίνω, μα πείτε μου τι θα θέλατε να φάτε. Μη με καθυστερείτε παρακαλώ. Καίγομαι.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Α, ώστε πεινάτε κι εσείς;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Όχι κύριε. Απλά είμαι ολομόναχος όπως βλέπετε και τρέχω πανικόβλητος να βγάλω δουλειά για πέντε σερβιτόρους. Με τρεις κι εξήντα βέβαια…

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δουλειά… Εγώ είμαι άνεργος.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Τι δουλειά κάνετε;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Μα σας είπα, άνεργος. Μέχρι προ καιρού όμως, εργαζόμουν στις οικοδομές. Ελαιοχρωματιστής συγγραφέας.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Με μπερδέψατε. Ελαιοχρωματιστής ή συγγραφέας;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Με κάθε πινελιά, ολοκλήρωνα κι ένα κεφάλαιο στο εκάστοτε καινούριο μυθιστόρημά μου.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μα τότε πρέπει να έχετε γράψει χιλιάδες μυθιστορήματα.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δεν καταλάβατε. Την ιδέα συλλάμβανα ακαριαία. Για να την αναπτύξω και να την αποτυπώσω όμως στο χαρτί, μου έπαιρνε μήνες και μήνες. Αντίστοιχα, κάθε βιβλίο μού έπαιρνε χρόνια να ολοκληρωθεί.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Κι εγώ νόμιζα πως ένα βιβλίο γράφεται μονοκοπανιά.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Το «χρόνου φείδου» νεαρέ μου, δεν ενδείκνυται στης στρατευμένης πένας τις λεωφόρους. Δεν επιτρέπεται να πιστεύεις ότι εν ριπή οφθαλμού η πένα σου θα πάψει την πείνα τού λαού.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Πένα, πείνα… Με μπουρδουκλώσατε πάλι.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Η πένα πρέπει ν’ ανοίγει ορίζοντες στην σκέψη τού ανθρώπου. Να του οξύνει την σκέψη, ώστε να διαμορφώνει κριτήριο που θ’ ανεβάζει όλο και ψηλότερα τη συνείδησή του. Την ταξική του συνείδηση. Να μορφώνει δηλαδή το λαό κοινωνικά.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Άιντε πάλι… Ελληνικά κύριε, ελληνικά μιλήστε μου, να σας καταλάβω.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Κοινωνική μόρφωση, σημαίνει ότι δεν δέχεσαι να πεινά κανείς στη χώρα σου, μα και στον πλανήτη ολόκληρο. Συνεπώς δεν δέχεσαι την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σου φτάνει αυτό το παράδειγμα;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Ε, ναι. Δεν δέχομαι να πεινά κανείς. Δεν δέχομαι να υπάρχει φτώχεια και ανεργία.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Αποδείξτε το. Κάντε το πράξη, δηλαδή.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Πώς;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Ε, αυτό ακριβώς θ’ ανακαλύψετε διαβάζοντας βιβλία συγγραφέων στρατευμένων στην απελευθέρωση του ανθρώπου απ’ τα καπιταλιστικά δεσμά.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Εγώ κύριε, όπως και οι περισσότεροι, προτιμούμε ελαφριά αναγνώσματα, να μας ταξιδεύουν μακριά απ’ τα προβλήματα. Αρκετά βάσανα έχουμε.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δυστυχώς, όπως τα λες είναι. Μου επιτρέπεις τον ενικό, ε; Οι εξουσιαστές, που λες, φρόντισαν να τέρπεται η πνευματική και η σωματική πείνα τού λαού με αυταπάτες. Με νανουρίσματα αποτελεσματικού αποκοιμίσματος. Οι αυταπάτες και ο φόβος, είναι οι καλύτεροι φύλακες των θησαυροφυλακίων των πλουτοκρατών.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Απαρχαιωμένες αντιλήψεις…

ΠΕΛΑΤΗΣ: Δούλευε τότε αγαπητέ μου ήλιο με ήλιο για πέντε σερβιτόρους και σου εύχομαι από αύριο να δουλεύεις για δεκαπέντε… Κι όχι με τρεις κι εξήντα, μα εντελώς τσάμπα. Όπως ακριβώς οι δούλοι στην αρχαιότητα και οι σκλάβοι στο Μεσαίωνα.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Ωχ…! Τ’ αφεντικό! Με πήρες στο λαιμό σας με τη φλυαρία σου. Πες μου σε παρακαλώ αμέσως τι θες να σε σερβίρω, γιατί με βλέπω να σου κάνω παρέα στην ουρά τής ανεργίας.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Να με σερβίρεις; Τι να με σερβίρεις δηλαδή;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Τι θα ήθελες να φας, άνθρωπέ μου; Πες μου επιτέλους!

ΠΕΛΑΤΗΣ: Θα ήθελα να φάω ψάρι στα κάρβουνα με μπόλικο λαδολέμονο, αρνάκι στο φούρνο, μοσχαράκι κοκκινιστό, τυρί φέτα και κεφαλογραβιέρα, κι από πάνω γαλακτομπούρεκο και λουκουμάδες.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μα δεν τα έχουμε όλα αυτά; Επέλεξε απ’ το μενού. Εν ριπή οφθαλμού όμως. Με καθυστέρησες πολύ.

ΠΕΛΑΤΗΣ: Και ποιος σού είπε ότι έχω εγώ λεφτά για να φάω έστω και ξερό ψωμί;

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Με δουλεύεις; Τότε γιατί ήρθες στο εστιατόριο;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Για να ονειρευτώ τι θα μπορούμε να τρώμε όλοι, όταν ο λαός αποφασίσει να σηκώσει το ανάστημά του. Εμπρός τής γης οι κολασμένοι, της πείνας σκλάβοι, εμπρός-εμπρός, το δίκιο απ’ τον κρατήρα βγαίνει, σαν κραυγή, σαν κεραυνός!

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Κι εσύ θα βγεις εσπευσμένα από ’δώ μέσα, αλλιώς σε πετάω έξω με τις κλωτσιές!

ΠΕΛΑΤΗΣ: Ευχαριστώ νεαρέ μου.

ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ: Μ’ ευχαριστείς που θα σε πετάξω με τις κλωτσιές;

ΠΕΛΑΤΗΣ: Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες τη συνέχεια για το προτελευταίο κεφάλαιο του καινούριου βιβλίου μου. Στο τελευταίο κεφάλαιο, κι αφού θα έχεις φιλοσοφήσει με την ηρεμία σου την κουβέντα μας, θα εξελιχθείς σ’ Επαναστάτη. Αλλιώς, θα παραμείνεις θλιβερός ραγιάς… Εσύ αποφασίζεις: 

Ραγιάς 

ή επαναστάτης;;;

 

(Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ