ΟΡΝΙΘΕΣ! του Ναζιστοκλάνη (η ...παράσταση συνεχίζεται)

 

 

https://www.imerodromos.gr/lipothymoyn-re-oi-nazi/?fbclid=IwAR3higcn9xjhqo8NVkKjQb4yuiwoEpMhZ1orPDRON8EG0Q6CmISx3tntUs0

http://paspartoy.blogspot.com/2013/12/newsit_12.html

Η ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ Η ...ΕΠΟΧΗ (Άνθρωποι και σκουλήκια)

Άνθρωποι και σκουλήκια

Με τη Σουλτάνα υπήρξαμε για ένα φεγγάρι συναδέλφισσες στη δούλεψη ενός δουλέμπορα που έπαιρνε εργολαβικά τον καθαρισμό κοινόχρηστων χώρων και κλιμακοστασίων πολυκατοικιών. Κι αν την θυμόμουν τόσο έντονα, ήταν απ’ το γέλιο της. «Κακαριστό». Αυτή ήταν η αντίδρασή της, η απάντηση της, σ’ ό,τι έβλεπε ή άκουγε, κι ας μην χώραγε γέλιο…

Στην αρχή την έκρινα ως χαζοχαρούμενη. Λειψή. Όμως δεν ήταν έτσι. Πονηρούλα ήταν. Για τούτο κι όταν χωριστήκαμε, όταν δηλαδή εγώ απολύθηκα, εκείνη ήδη είχε προαχθεί σε προϊσταμένη… Σε υπεύθυνη που κούναγε το καμτσίκι τής απόλυσης στις υπόλοιπες εργάτριες, για να φτύνουν όλο και περισσότερο αίμα στο πουγκί τού δουλέμπορα. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μου χρωστά μεγάλη υποχρέωση, γιατί χωρίς εμένα θα παρέμενε τότε όπου κι εγώ. Στο κάτεργο του σφουγγαρόπανου… Αν δηλαδή δεν της μιλούσα για το συνδικάτο καθαριστριών, αν δεν της μιλούσα για έναν άλλο καλύτερο κόσμο τον οποίο μπορούμε να φτιάξουμε και ν’ απολαύσουμε, κι αν αυτή δεν έτρεχε πίσω απ’ την πλάτη μου να με καρφώσει στο αφεντικό, δεν θα είχε γίνει προϊσταμένη…

          Τα χρόνια πέρασαν. Κάπου δεκατρία τον αριθμό. Εγώ είχα μπει σε black list ως φαίνεται, και σε δουλεμπορικό δεν με ξαναπροσέλαβαν. Ούτε κι αλλού όμως, γιατί μεσολάβησε και η νέα καπιταλιστική κρίση, κι η ουρά τής ανεργίας με πέταξε στις τελευταίες θέσεις και! λόγω ηλικίας. Κάνα ψευτομεροκάματο έκανα μόνο, ως καθαρίστρια σε σπίτια μικροαστών απ’ εδώ κι απ’ εκεί, ώσπου έλειψε εντελώς κι αυτό. Νεοπτωχεύσαντες γαρ, που το πορτοφόλι τους περιορίστηκε κάτω απ’ τα πέντε χιλιάρικα ευρώ μηνιαίως. Πώς να πληρώνουν κι εμένα την «απαιτητική»… Προσανατολίστηκαν λοιπόν σε μοναχικές μετανάστριες και δη στις ταλαίπωρες που δεν είχαν νόμιμη παραμονή. Αυτές οι δόλιες, με το πιστόλι τής εξαθλίωσης στον κρόταφο και δίχως υποστηρικτικό περιβάλλον, σύρονται ως «εσωτερικές» εξυπηρετώντας τους σε εικοσιτετράωρη βάση επί πινακίου φακής κι ενός κρεβατιού να ρίχνουν το βασανισμένο κορμί τους, αν κι όποτε φυσικά προλαβαίνουν.

     Στη «ρουτίνα» μου εγώ, αναζητώντας δηλαδή μεροκάματο, μπήκα σ’ ένα απ’ τα μεγάλα σούπερ μάρκετ να κάνω αίτηση για δουλειά. Απ’ το ύφος τού προϊστάμενου εκεί, κατάλαβα ότι τσάμπα κόπο έκανα και πάλι, πρωτίστως λόγω ηλικίας… Βέβαια αν είχα «μέσον» θα με προσλάβαναν ως νεολαίισα με φρέσκο αίμα προς πόση…

Πήρα ένα μπουκαλάκι νερό κι ένα κουτάκι πορτοκαλάδα να στυλωθώ, γιατί ήταν προχωρημένο μεσημέρι κι εγώ από νωρίς το πρωί στους δρόμους να συμπληρώνω αιτήσεις για τον κάλαθο των αχρήστων… Με πόναγε βέβαια που θα ξόδευα και σχεδόν ένα ολόκληρο! ευρώ, μα προκειμένου να σωριαζόμουν αποφάσισα να το χαλαλίσω…

Απ’ τα τρία ταμεία τού σούπερ μάρκετ λειτουργούσε μόνο το ένα, αλλά ευτυχώς δεν είχε ουρά. Μόνο δυο πελάτισσες πριν από μένα. Η μία ήταν η Σουλτάνα. Την αναγνώρισα αμέσως. Εκείνη όμως δεν με αναγνώρισε. Ή μήπως καμώθηκε ότι δεν με ξέρει; Πάντως, δεν ήταν πλέον η γυναίκα που μόνο κακάριζε δίχως να μιλά ή να εκφράζει άποψη. Αντίθετα παρλάριζε ασταμάτητα, να πείσει την άλλη πελάτισσα και την ταμεία να μην πάνε να ψηφίσουν. Να κάνουν δηλαδή αποχή, όπως η ίδια που ετοιμαζόταν να φύγει για το χωριό της, ν’ απολαύσει τη θάλασσα. Γι’ αυτό κι είχε ψωνίσει κάπου διακόσια ευρώ προμήθειες. Ανάμεσα στα δυο καρότσια με τις προμήθειές της, στεκόταν ένα κοριτσάκι όχι πάνω από δέκα-δώδεκα ετών. Γυναίκα κι εγώ, κι ενίοτε η περιέργεια με τσιγκλά.

-Σουλτάνα! Πώς άλλαξες έτσι; Μοντελάκι έγινες! Κι η μικρούλα;

-Α! Παντρεύτηκα. Είναι η μοναχοκόρη μου. Εσύ τι κάνεις;

-Τι να κάνω… Ψάχνω για δουλειά.

-Αχχχ… κι εγώ δεν είμαι σε καλύτερη θέση.

-Γιατί καλέ μαμά; Εσύ όλο λες ότι μια χαρά θέση έχεις στο υπουργείο.

-Πάψε παιδί μου! Εννοούσα πως όταν πήγα για μια υπόθεση του πατέρα σου στο υπουργείο, ευτυχώς δεν περίμενα όρθια. Βρήκα μια θέση και κάθισα.

-Μα τι λες καλέ μαμά; Αφού εκεί δουλεύεις και τώρα ο νονός θα διορίσει και τον μπαμπά να δουλέψει εκεί. Γι’ αυτό δεν έγραψε το ταξί στ’ όνομα του αδελφού του που έχει άλλα δύο;

-Μην το ακούτε καλέ το παιδί μου. Λειψό είναι. Το παρακολουθεί ψυχολόγος. Αποχή που λέτε κυρίες μου! Αποχή να τους τιμωρήσουμε όλους! Να γιατί λέω ότι προτιμώ από αύριο κιόλας να πάω μια βόλτα στο χωριό μου, παρά να μείνω κατακαλόκαιρο και με τέτοιες ζέστες εδώ για να ψηφίσω. Δεν ψηφίζω κανέναν! Πάει και τελείωσε! Κάντε κι εσείς το ίδιο!

-Μην το κάνετε αυτό κυρία μου. Μην πληγώνετε έτσι το παιδί σας. Κοιτάξτε το πώς μαράζωσε μ’ αυτά που είπατε…, ακούστηκε εκρηκτική η χαμηλόφωνη παρατήρηση ενός νεαρού, που πήρε σειρά στο ταμείο μετά από μένα. Το αποτέλεσμα; Το κοριτσάκι ξεθάρρεψε και ξεσπάθωσε.

-Λειψή είσαι εσύ κυρία μαμά μου! Αλλιώς δεν θα γύρναγες κάθε μέρα από σπίτι σε σπίτι να λες ψέματα στον κόσμο ότι δεν θα ψηφίσεις τίποτα και θα κάνεις αποχή και να κάνουν όλοι το ίδιο. Κι εσύ κι ο μπαμπάς θα ψηφίσετε τον νονό μου τον υπουργό, που σε διόρισε στο υπουργείο του. Γι’ αυτό μεταφέρατε τα εκλογικά σας δικαιώματα ξανά στο χωριό και γι’ αυτό θα πάμε στο χωριό, κι όχι επειδή σ’ αρέσει εκεί. Έτσι δεν είπες; Ότι σιχαίνεσαι τους κωλόβλαχους στο χωριό δεν είπες; Ότι βρωμάνε κοπριά και προβατίλα δεν είπες;  Πως αν οι θυμωμένοι δεν κάνουν αποχή και ψηφίσουν εκείνο το πώς το λένε… κάπα… κάπα… κάτι, ότι κινδυνεύει ο νονός να μην ξαναείναι υπουργός και τότε δεν θα μπορέσει να διορίσει και τον μπαμά, δεν είπες; Ότι….

Δεν πρόλαβε η δωδεκάχρονη να βγάλει στη φόρα κι άλλα «τιμητικά» για τη μάνα της. Την σταμάτησε ένα …μητρικό χαστούκι που της προκάλεσε αιμορραγία απ’ τη μύτη. Το σκουλήκι! Ευτυχώς ο νεαρός πίσω μου ήταν γιατρός κι επενέβη αστραπιαία και αποτελεσματικά.

Επενέβην κι εγώ όμως. Άρπαξα ένα απ’ τα δύο γιαούρτια τού κιλού απ’ τα ψώνια της και της το φόρεσα καπέλο… τής ξεφτιλισμένης ύαινας! Της σκύλας! Της ρουφιάνας! Της βρωμοσκύλας φιλοτομαρίστριας, που μπρος στο προσωπικό της βόλεμα θυσιάζει και το παιδί της…         

      Η άλλη πελάτισσα ζήτησε με νόημα απ’ την ταμία να χρεώσει σ’ εκείνην το νερό μου και την πορτοκαλάδα μου. Τα έχωσε γρήγορα σε μια νάιλον τσάντα, μου τα έδωσε και μ’ έσπρωξε σχεδόν βίαια στην έξοδο. Η σκύλα σχημάτιζε ήδη τον αριθμό τής άμεσης δράσης στο πανάκριβο κινητό της…

  

          Προχωρώντας αργά-αργά ν’ απομακρυνθώ απ’ το σούπερ μάρκετ, γιατί το γοργά είχε τελειώσει για μένα, μια κι η φτώχεια με την ανεργία κουβαλούν ασθένειες και συνοσηρότητες με το πέρασμα του χρόνου, όπως άλλωστε και η σκληρή δουλειά, νοιώθω ένα χέρι να με πιάνει γερά απ’ το μπράτσο. Ήταν ο νεαρός γιατρός.

-Ελάτε, ελάτε σας παρακαλώ. Να, εδώ στην καφετέρια. Θα πιούμε έναν καφέ ώσπου να περάσει η …μπόρα.

-Ποια μπόρα; Βράζει ο τόπος.

-Ακριβώς. Βράζει ο τόπος… Το περιπολικό φτάνει σε λίγα λεπτά.

-Χμ… Κατάλαβα…

-Μην φοβάστε. Φτάνει να μην σας πιάσουν τώρα. Γιατί μετά… Χα, χα, χα!

-Δε μου λες κι εμένα να γελάσω λεβέντη μου, που τό ‘χω τόση ανάγκη…

-Αυτή η ύαινα, όπως σωστά την αποκάλεσες -μου επιτρέπεις τον ενικό φαντάζομαι, αυτή η ύαινα που λες, δεν έχει μάρτυρες εναντίον σου. Εγώ και η άλλη πελάτισσα την παρατήσαμε σύξυλη. Η ταμίας «δεν είδε» τι έγινε, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ούτε που «είδαν» ή «άκουσαν» κάτι, ο προϊστάμενος  ήταν στο γραφείο του και το μόνο που άκουσε ήταν ένα κορίτσι που έκλαιγε…

-Ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ όλους. Να, μωρέ! Να πώς ο λαός μπορεί να ενωθεί μπρος στο δίκιο, βγάζοντας απ’ τη μέση τους ρουφιάνους! Αλήθεια, εσύ θα ψηφίσεις ή θα κάνεις αποχή;

-Μέχρι πριν λίγο, σκεπτόμουν πολύ σοβαρά την αποχή. Τώρα, είμαι στο πενήντα-πενήντα.

-Μου επιτρέπεις; Αυτή επικαλείται τάχα το κατακαλόκαιρο, για να πείσει τους θυμωμένους όπως είπε η μικρούλα, να κάνουν αποχή. Κάποιος πριν από πολλά χρόνια, αστυνομικός στο επάγγελμα και πρωτοπόρος ομολογώ για εκείνην την εποχή στην προπαγάνδα υπέρ τής αποχής, επικαλούνταν στην προπαγάνδα του το κρύο. Όχι πως ήταν καταχείμωνο, μα είχαν πιάσει νωρίς τα κρύα. Πού ν’ αφήσετε τη ζεστούλα σας και να τρέχετε για ψήφο; προσπαθούσε να επηρεάσει όποιον έπεφτε στα «νύχια» του. Κι όποιον δεν έβρισκε τυχαία, σκαρφιζόταν μια δικαιολογία να τον επισκεφτεί… Το αποτέλεσμα; Στο εκλογικό τμήμα που παρευρισκόμουν ως εκλογικός αντιπρόσωπος του κάπα… κάπα… κάτι…, όπως προσπάθησε να το πει η μικρούλα, ένας ψηφοφόρος έφτασε σχεδόν αχάραγο με ολόκληρη την οικογένειά του. Περίμεναν υπομονετικά και με πλατύ χαμόγελο να έρθει η ώρα ν’ ανοίξουν οι κάλπες.

-Χα, χα, χα! Μην μου πεις. Κατάλαβα ποιος ήταν. Ο αστυνομικός που προπαγάνδιζε την αποχή.

-Ακριβώς! Και για να μην στα πολυλογώ, το κάπα… κάπα… κάτι, πάλευε κι αυτός να μην δυναμώσει εκλογικά.

-Ok, μ’ έπεισες. Τέρμα και το πενήντα-πενήντα. Θα πάω να ψηφίσω! Δεν θα με ρωτήσεις τι θα ψηφίσω;

-Όχι. Ξέρω.

-Μπα, έχεις και κληρονομικό χάρισμα μαντείας; Χα, χα, χα!

-Τι άλλο θα μπορούσε βρε γιατρέ να ψηφίσει ένας μη ρουφιάνος, υποψιασμένος, αλληλέγγυος του δίκιου και μη χειραγωγημένος;

-Πώς ξέρεις ότι δεν είμαι χειραγωγημένος;

-Παραπλανημένος σ’ έναν βαθμό μπορεί να υπήρξες, χειραγωγημένος όμως όχι. Αλλιώς, δεν θα ήσουν τώρα εδώ, κι εγώ θα βρισκόμουν με χειροπέδες στο περιπολικό. Να, μόλις πέρασε. Έφυγε. Χωρίς εμένα όμως μέσα γιατρέ. Χα, χα, χα!

-Τέλεια. Ώρα να φύγουμε κι εμείς. Κι έχω αργήσει, να πάρ’ η ευχή… Οι καφέδες είναι πληρωμένοι από μένα. Εγώ φεύγω. Εσύ όμως μείνε κάνα τεταρτάκι ακόμη, γιατί έχει πολλά ποδάρια ο διάβολος. Άντε γεια και καλό μας κόκκινο βόλι!

-Δεν μου είπες όμως τ’ όνομά σου.

-Γιατρός. Το δικό σου;

-Μάνα

-Χάρηκα πολύ, Μάνα!

-Κι εγώ Γιατρέ! Καλό κόκκινο βόλι λοιπόν!

                   

Καλή Γκέλμπεση (συγγραφέας)

(Αφορμή για να σκαρώσω την παραπάνω μυθιστορία δεν είναι μόνο οι διάφοροι που περιδιαβαίνουν τις ρούγες ασθμαίνοντας να πείσουν τους «θυμωμένους» να κάνουν αποχή απ’ τις εκλογές. Είναι κι εκείνοι που οργανώνουν, ή τουλάχιστον προσπαθούν να οργανώσουν συγκεντρώσεις υπέρ τής αποχής, όπως ο ρουβίκωνας εδώ  https://www.athens.indymedia.org/post/1598632/ 

κι εδώ https://www.alfavita.gr/koinonia/292198_apohi-apo-tis-ekloges-o-roybikonas-gia-ta-trikakia-sto-spiti-toy-paylopoyloy 

και δεν ξέρω πού αλλού. Άραγε τι υπηρετεί;;; Ρητορικό το ερώτημα…)

ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΑΝ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΚΚΕ;;;

 

-ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΑΝ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΚΚΕ;;;

Πρόκειται για μια ερώτηση που από δημοσκοπκή «διαστροφή» έχω θέσει σε πολλούς και πολλές των οποίων το βήμα προς το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ είναι ακόμη μετέωρο….

Η απάντηση όλων σε πρώτη φάση; Καρμπόν…

«Τίποτα δεν έχω να χάσω αν ψηφίσω ΚΚΕ και τίποτα κακό δεν θα πάθω»

-Τότε γιατί δεν κάνεις το βήμα να ψηφίσεις ΚΚΕ;

Εδώ οι απαντήσεις χειριστικές και «κλισέ» τής σύγχρονης αντι-ΚΚΕ προπαγάνδας των εντεταλμένων της διατήρησης του λαού σε βαθύ ύπνο…

Κοινώς, απαντήσεις που δείχνουν την επιτυχή χειραγώγηση των πολλών ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντα. Το διευκρινίζω για να ξεκαθαρίσω ότι δεν πρόκειται για χαλασμένους ανθρώπους.

«Μα το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει»

-Σαφέστατα και θέλει, κι είναι και υποχρέωσή του! Όχι όμως υποκαθιστώντας εσένα, αλλά μαζί μ’ εσένα. Κι ώσπου να το αποφασίσεις, θα παραμένει αντιπολίτευση γιατί μόνο έτσι θα υπηρετεί τα συμφέροντά σου. Για φαντάσου να είχε κάνει το έγκλημα να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ… Τότε φίλε μου όντως δεν θα υπήρχε ελπίδα για σένα και τα παιδιά σου, γιατί στο καθάριο όνομα του ΚΚΕ, θα σου φόρτωναν στην πλάτη ακόμη σκληρότερες αντιλαϊκές πολιτικές, κι ακόμη χειρότερα, το ΚΚΕ θα σβηνόταν απ’ το χάρτη των ελπίδων σου για το σήμερα και το αύριο. Μ’ άλλα λόγια, δεν θα είχες επιλογή σωσμού…

«Και τι θα κάνει το ΚΚΕ αν έχει μεγαλύτερη δύναμη στη βουλή;»

-Αν το ΚΚΕ έχει ικανό αριθμό βουλευτών, αντί για 15 δηλαδή έχει 25-30, αυτοί, οι κομμουνιστές βουλευτές, θα χώνονται σφήνα ανάμεσα στους βουλευτές τής Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην μπορούν να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν αντιλαϊκά νομοσχέδια. Να μην συγκεντρώνουν δηλαδή τις ψήφους που χρειάζονται. Για σκέψου… Πόσες επιλογές θα έχουν μετά ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Δύο: ή να μην ψηφίζουν την αντιλαϊκή επίθεση ή να πετάξουν και το τελευταίο φύλο συκής και να συγκυβερνήσουν φανερά. Άσε που αυτό διόλου απίθανο να το δούμε και αμέσως μετεκλογικά… Επίσης, με ικανό αριθμό κομμουνιστών βουλευτών, οι φιλολαϊκές προτάσεις τού ΚΚΕ για ανακούφιση των βασάνων του λαού, θα έχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες να γίνουν αποδεκτές στη βουλή. Ενώ με λίγους βουλευτές, όπως ξέρεις οι προτάσεις τού ΚΚΕ πήγαιναν απ’ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στον κάλαθο των αχρήστων…

«Μα το θέμα είναι να μην ξαναβγεί η Δεξιά»

-Γιατί, ήταν κλειδαμπαρωμένη πουθενά και δεν το ήξερα; Ή μήπως τα λεγόμενα Μνημόνια, όλοι αυτοί οι μαζωμένοι αντιλαϊκοί νόμοι, όλες δηλαδή αυτές οι Δεξιές πολιτικές προέκυψαν από παρθενογένεση; Ή μήπως δεν ξέρεις ότι ψηφίστηκαν από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και λοιπούς παρατρεχάμενούς τους; Τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ όταν ψήφιζαν τα λεγόμενα Μνημόνια κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους; Αριστερά ήταν ή Δεξιά; Ποια Δεξιά φοβάσαι; Την φανερή ή την καμουφλαρισμένη; Αυτήν που βγάζει φλας δεξιά και πάει δεξιά ή αυτήν που βγάζει φλας αριστερά και στρίβει δεξιά;

«Ναι, αλλά τέλος πάντων, κάποια κυβέρνηση πρέπει να βγάλουμε. ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ»

-Αν ήσουν βιομήχανος ή εφοπλιστής, δικαίως θα όφειλες να μπεις σ’ ένα τέτοιο δίλλημα, ερευνώντας ποιος ο ικανότερος να υπηρετήσει την αύξηση και διαιώνιση των κερδών σου. Είσαι όμως υπάλληλος. Επιστήμονας με μισθό πείνας, εξαντλητικό ωράριο εργασίας και αβέβαιος αν αύριο θα έχεις μεροκάματο. Φτωχαδάκι μ’ άλλα λόγια κι όχι κεφαλαιοκράτης. Εκτός πια αν τρέφεις αυταπάτες ότι θα γίνεις κι εσύ κεφαλαιοκράτης… Δεν σ’ έχω όμως για βλάκα. Κι αφού δεν είσαι βλάκας, μην δέχεσαι να σε βάζουν βλακωδώς σε τέτοια ψευτοδιλλήματα. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ με δορυφόρους δεκανίκια κυβερνήσει, είτε η ΝΔ με δορυφόρους δεκανίκια κυβερνήσει, είτε όλοι μαζί αυτοί, εσύ μόνο να χάνεις κατ’ εξακολούθηση έχεις. Εκείνο λοιπόν που χρειάζεσαι, χρειάζομαι, χρειαζόμαστε όσοι δεν είμαστε εφοπλιστές, βιομήχανοι κλπ., είναι την ύπαρξη μιας ισχυρής αντιπολίτευσης απέναντι σε όλους αυτούς. Κι αυτή η αντιπολίτευση είναι το ΚΚΕ. Ουδείς άλλος αντιπολιτεύεται ή πρόκειται να αντιπολιτευτεί τις Δεξιές πολιτικές τους, είτε τις επιβάλλουν με δεξί χέρι είτε με αριστερό…

«Συμφωνώ. Μα δεν βλέπεις όμως ότι ο λαός δεν ακολουθεί το ΚΚΕ;»

-Μωρέ ας το ακολουθήσεις εσύ κι εγώ, κι έχει ο καιρός γυρίσματα… Σίγουρα πάντως, η απότομη ισχυροποίηση του ΚΚΕ σ’ επίπεδο εκλογικής αναμέτρησης, δεν γίνεται με όρους σαν τους σημερινούς. Να στο πω πιο απλά; Αν ανατρέπονταν οι αντιλαϊκές πολιτικές με εκλογές, θα είχαν καταργήσει τις εκλογές. Γι’ αυτό σού λέω, στόχος μας στις δοσμένες συνθήκες, είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ ως λαϊκή αντιπολίτευση. Τα υπόλοιπα θα λυθούν στους μπαξέδες των αγώνων…

«Εγώ πάλι σκέπτομαι να ψηφίσω Μητσοτάκη για να τιμωρήσω τον ΣΥΡΙΖΑ»

-Να υποθέσω δηλαδή ότι στις προηγούμενες εκλογές ψήφισες ΣΥΡΙΖΑ για να τιμωρήσεις τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Μάλιστα…. Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα; Να συνεχίσει τη βρωμοδουλειά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιο θα είναι επομένως το αποτέλεσμα με τη νέα τιμωρία που θα επιχειρήσεις με την ψήφο σου; Να συνεχίσει τη βρωμοδουλειά η ΝΔ. Μα το ζητούμενο φίλε μου, δεν είναι ποιος θα συνεχίζει κάθε φορά τη βρωμοδουλειά σε βάρος σου, σε βάρος μου, σε βάρος μας, αλλά πώς θ’ ανοίξουμε δρόμο για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. Πώς δηλαδή θ’ αποσπούμε έστω και μικρές κατακτήσεις για την καθημερινότητά μας, ώσπου να νοιώσουν για τα καλά όλοι οι κανάγιες την ανάσα μας στο σβέρκο τους…

«Ναι, αλλά δεν έκανε και τίποτα μέχρι τώρα το ΚΚΕ»

-Πώς ξέρεις ότι δεν έκανε τίποτα; Από πού ενημερώνεσαι; Τι ρωτάω… Απ’ τα τηλεοπτικά κανάλια των αφεντάδων ενημερώνεσαι, άντε κι απ’ τους ραδιοφωνικούς σταθμούς τους, ίσως κι απ’ τις εφημερίδες τους… Μα είναι ποτέ δυνατόν να βάλουν οι αφεντάδες, οι πολιτικοί υπηρέτες τους και τα συνδικαλιστικά τσιράκια τους τα χέρια τους και να βγάλουν τα μάτια τους; Είναι ποτέ δυνατόν να σ’ ενημερώσουν αληθινά; Είναι ποτέ δυνατόν να σου αποκαλύψουν τη δράση του ΚΚΕ στη βουλή, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους; Είναι ποτέ δυνατόν τα δικά τους Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να προβάλλουν τους αγώνες των κομμουνιστών για το δίκιο σου; Για ηλίθιους τους έχεις; Καμιά προβοκάτσια σε βάρος τού ΚΚΕ, ναι, θα στη δείξουν για να ενοχοποιήσουν τους κομμουνιστές.

Άκουσέ με, απομένουν κάπου δυο βδομάδες μέχρι τις εκλογές. Κάνε μια «αβαρία» σε παρακαλώ. Ρίχνε καμιά ματιά στο portal του 902, διάβαζε και λίγο τον Ριζοσπάστη, παρακολούθησε και καμιά συγκέντρωση του ΚΚΕ στη γειτονιά σου ή παραπέρα, κι έπειτα πήγαινε να ψηφίσεις με το χέρι στην καρδιά! Κι ύστερα, μετά τις εκλογές, γράψου στο σωματείο σου και σφίξε τη γροθιά σου μαζί με τις γροθιές των κομμουνιστών συνδικαλιστών! Αξίζεις πολλά! Μην επιτρέπεις να σε υποτιμούν οι πολιτικάντηδες και οι λοιποί υποκριτές, εχθροί τού λαού όλοι τους...

(Σαφέστατα, τα επιχειρήματα υπέρ τής υπερψήφισης του ΚΚΕ είναι πολλά περισσότερα και δεν ξεχνώ να τα αξιοποιώ προς όφελος των συνομιλητών μου, αλλά εδώ ο χώρος δεν το επιτρέπει. Δεν το επιτρέπει με την έννοια ότι ένα τόσο μεγάλο κείμενο που θα χρειαζόταν για ν' αναφερθούν, ούτε εγώ θα το έγραφα, μα και πολύ περισσότερο δεν θα καθόμουν να το διαβάσω... Όσο για τ' αποτελέσματα της προσπάθειάς μας να βοηθήσουμε τους ταλαίπωρους σαν κι εμάς να προασπίσουν και στην κάλπη τα συμφέροντά τους, ουδείς τα γνωρίζει. Σίγουρα όμως, ο σπόρος που ρίχνουμε και! αυτές τις μέρες, χαμένος δεν πάει. Θα καρπίσει, γιατί το "έδαφος" δεν είναι άγονο, κι επιπλέον ο σπόρος είναι ο καλύτερος! Παντός καιρού...)

Καλή Γκέλμπεση

ΚΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ …ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ

 

«Το debate θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, αν ο κ. Τσίπρας είχε παραμείνει στην αρχική συμφωνία των κομμάτων για την 1η Ιούλη, την οποία ο ίδιος ακύρωσε επικαλούμενος λόγους "κόπωσης" και την οποία ο ίδιος επανέφερε ξαφνικά μετά από 3 ημέρες, παρά το γεγονός ότι η δυσκολία εξεύρεσης νέας κοινής ημερομηνίας είχε διαφανεί ήδη από την προηγούμενη Παρασκευή.

Είναι γνωστό στα μέλη της Διακομματικής Επιτροπής ότι το ΚΚΕ άλλαξε δύο φορές το πρόγραμμα κεντρικών συγκεντρώσεών του, για να βρεθούν οι ημερομηνίες και να διευκολυνθεί η πραγματοποίηση του debate. Θεωρούμε την προεκλογική δραστηριότητα του ΚΚΕ πολύ σοβαρή υπόθεση για να εξαρτάται απ' τα καπρίτσια και τους τακτικισμούς του κ. Τσίπρα, που όπως αποδεικνύει η πορεία των γεγονότων και η πολιτική εκμετάλλευση που γίνεται, μάλλον συνειδητά μεθόδευσε ο ίδιος αυτή την εξέλιξη».

Να σημειωθεί ότι νωρίτερα, ο Αλέξης Τίπρας σε ανάρτησή του στο «Twitter» έγραψε πως «αρχικά πίστευα ότι μόνο ο κ. Μητσοτάκης θέλει να αποφύγει, σαν το διάολο το λιβάνι, το ντιμπέιτ των δύο. Σήμερα φάνηκε ότι και το ΚΙΝΑΛ, ακόμη -παραδόξως- και το ΚΚΕ έψαχναν εναγωνίως αφορμή να αποφύγουν και το ντιμπέιτ των πέντε». 

Πρόσθεσε ότι «ακόμη και όταν αποδέχτηκα να έρθω στο στούντιο απευθείας από το αεροπλάνο, βρήκαν πρόσχημα άρνησης. Σε συνεννόηση μεταξύ τους προφανώς, ώστε να μοιράζονται την ευθύνη και όλοι μαζί να τη ρίχνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Κρίμα για τη δημοκρατία, κρίμα για την ενημέρωση των πολιτών».

ΠΗΓΗ: https://www.902.gr/eidisi/ekloges/194793/sholio-gia-ti-dilosi-toy-al-tsipra-shetika-me-debate

ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ, ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΟΥ ΣΚΙΤΣΟΥ ΕΙΣΑΙ....

ΕΓΩ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ

Τι διάολο… Μα δεν καταλαβαίνεις, πως όταν λέω να σωθεί η Ελλάδα, εννοώ το δικό μου σωσμό;

Δεν καταλαβαίνεις, πως όταν ΕΓΩ, Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ λέω ότι όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η Ελλάδα, εννοώ ότι εσύ πρέπει να θυσιαστείς για να σωθώ εγώ;

Ή μήπως δεν ξέρεις ότι ΕΓΩ, Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ έχω έτοιμο το …μαστίγιο, αν κρίνω πως δεν μπορώ να σε κουμαντάρω με το …καρότο.

Θα στα κάνω λοιπόν ακόμη πιο λιανά, για δεν υπάρχει λόγος εδώ που φτάσαν τα πράματα, να μην τα πω με τ’ όνομά τους:

Εγώ είμαι καπιταλιστής. Βιομήχανος, εφοπλιστής, μεγαλοκατασκευαστής κλπ., κι έχω τις τράπεζές μου, τις εφημερίδες μου, τα τηλεοπτικά μου κανάλια.

Εσύ Ανεργοάφραγκε είσαι εργάτης μου, υπάλληλός μου, κακοπληρωμένος, ή και άνεργος, χρεωμένος στις τράπεζές μου και παραπληροφορημένος-παραπλανημένος απ’ τις εφημερίδες μου και τα τηλεοπτικά μου κανάλια.

Εμένα με συμφέρει να σ’ έχω να μου δουλεύεις τσάμπα στις επιχειρήσεις μου και οι τράπεζές μου να σου κατασχέσουν τη ζωή, εφόσον δεν μπορείς ν’ αποπληρώσεις το χρέος σου προς αυτές.

Εσένα σε συμφέρει να σε πληρώνω με τέτοιο μισθό που να μπορείς να ζεις ανθρώπινα και να σβηστούν και τα χρέη σου στις τράπεζές μου, διότι πρώτον τα έχεις ήδη αποπληρώσει εν πολλοίς μέσα απ’ τους τόκους και δεύτερον δικά σου είναι τα λεφτά που σου δάνεισα. Εσύ παράγεις τον πλούτο που εγώ απολαμβάνω και το ξέρουμε και οι δυο.

Εμένα ως κεφαλαιοκράτη με συμφέρει η κυβέρνηση να σου πίνει το αίμα με φοροχαράτσια κατ’ εντολή μου (γιατί δικιά μου είναι κάθε κυβέρνηση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα), και να μεταγγίζει το αίμα σου σ’ εμένα, για να ξεπεράσω την κρίση μου. Τη γνωστή καπιταλιστική κρίση που βιώνεις άγρια στο πετσί σου τα τελευταία χρόνια.

Εσένα σε συμφέρει να φορολογήσει εμένα τόσο, που όσα σού κλέβω να γυρνάνε σε σένα μέσα από δωρεάν κατοικίες, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν αναβαθμισμένη υγεία, παιδεία κλπ. κλπ. Κούνια που σε κούναγε… Μην έχεις αυταπάτες ότι θα συμβεί τέτοιο πράγμα. Εγώ αποφασίζω! Εγώ είμαι η εξουσία και οι κυβερνήσεις καλοταϊσμένοι υπηρέτες μου, όπως και οι μαυρογαλαζοπρασινορόζ συνδικαλιστές "μου"…

Εμένα ως καπιταλιστή με συμφέρει να συνεχίσουν οι συνδικαλιστές "μου", οι μαυρογαλαζοπρασινορόζ, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές που εσύ σωστά χαρακτηρίζεις «εργατοπατέρες» και τσιράκια μου, να συνεχίσουν να κρατούν στα χέρια τους το συνδικαλιστικό κίνημα, να το εκφυλίζουν και να σε θάβουν με τα ίδια τους τα χέρια.

Εσένα ως εργαζόμενο, ως ανεργοάφραγκο, σε συμφέρει ν’ αποκαθηλωθούν όλοι οι μαυρογαλαζοπρασινορόζ συνδικαλιστές "μου" και να πάρεις την υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος στα χέρια σου, με μπροστάρηδες τούς κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ.

Εμένα με συμφέρει να εγκλωβίζεσαι εσαεί σε κόμματα όπως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και λοιπά όμοια και παρόμοια κόμματά μου, τρέφοντας μονίμως αυταπάτες ότι θα «βολευτείς» με τα ρουσφέτια που τους βάζω να σου τάζουν (σε διαβεβαιώ άνευ αντικρίσματος πλέον).

Εσένα σε συμφέρει ν’ απεγκλωβιστείς εδώ και τώρα δια παντός, από κόμματα όπως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και λοιπά όμοια και παρόμοια κόμματά μου, και να οργανωθείς σε Λαϊκή Συμμαχία συσπειρωμένος-συστρατευμένος με τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, μια κι αυτό είναι το κόμμα τής εργατικής τάξης κι όλων γενικά των ανθρώπων τού μόχθου και της εργασίας.

Εμένα ως κεφαλαιοκράτη με συμφέρει να σε χρησιμοποιώ σαν πρόβατο, κρατώντας σε μ’ όποιον τρόπο στην στρούγκα μου, ώστε να διαιωνίζεται η εξουσία μου και η κερδοφορία μου.

Εσένα ως εργαζόμενο, ως ανεργοάφραγκο, σε συμφέρει ν’ ανατρέψεις την εξουσία μου (την εξουσία των μονοπωλίων, τον καπιταλισμό), για να φύγει απ’ τη μέση η κερδοφορία μου, ώστε ο πλούτος που παράγεις να χρησιμοποιείται για τη δική σου διαρκή ευημερία. Διότι αυτό θα συμβεί όταν ανατρέψεις τον καπιταλισμό και εγκαθιδρύσεις το σοσιαλισμό. Την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία.

Εμένα με συμφέρει να σε ταϊζω σάπια, βρωμερά, επικίνδυνα τρόφιμα για την υγεία σου, αφού έτσι βγάζω περισσότερα κέρδη.

Εσένα σε συμφέρει να σιτίζεσαι υγιεινά και επαρκώς, ώστε να έχεις καλή υγεία, κι οπωσδήποτε χωρίς να πληρώνεις τα μαλλιά τής κεφαλής σου.

Εμένα ως κεφαλαιοκράτη με συμφέρει να παραμυθιάζω την αστυνομία και τον στρατό ότι για το καλό τους υποχρεούνται να με υπηρετούν και να σε τσακίζουν-τσακίσουν όποτε τους δώσω εντολή.

Εσένα ως λαό σε συμφέρει να καταλάβουν οι εργαζόμενοι στην αστυνομία και οι μόνιμοι ή όχι στον στρατό, ότι ανήκουν στην τάξη σου. Ότι είναι παιδιά τού λαού και άρα στο πλευρό σου πρέπει να στέκονται και να σταθούν. Να μην στρέψουν ποτέ τα όπλα τους εναντίον σου και άφοβα να μην πειθαρχήσουν-πειθαρχούν στις εντολές μου...

Εμένα ως πλουτοκράτη με συμφέρει να γιγαντώσω το πιο λυσσασμένο καπιταλιστικό σκυλί μου, τη ναζιστική Χρυσή Αυγή και τους άλλους φασίστες, για να τους χρησιμοποιήσω για να σε τσακίσω! Άλλωστε, ξέρεις ότι στα πολύ δύσκολα αυτοί θα προστατέψουν τα καπιταλιστικά μου κέρδη, όπως πάντα!!!

Εσένα ως εργαζόμενο, ως ανεργοάφραγκο, σε συμφέρει να τσακίσεις τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, όπως τσάκισαν οι κομμουνιστές και οι άλλοι πατριώτες στο παρελθόν τούς προγόνους της (τον Χίτλερ και τις φασιστοναζιστικές ορδές του), ώστε να χάσω και το τελευταίο προπύργιό μου, για να σωθείς εσύ και να κερδίσεις τα πάντα. Τη ζωή που σου κλέβω εντέλει.

Φτάνουν αυτά, ή πρέπει να προχωρήσω σ’ όλες τις πτυχές τής ζωής, για να καταλάβεις ανεργοάφραγκε, πως ό,τι συμφέρει εμένα ως κεφαλαιοκράτη, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη των δικών σου συμφερόντων;

Και πάρτο επιτέλους χαμπάρι: Ή εγώ θα βγω κερδισμένος απ’ αυτήν την κρίση, ή εσύ.

Δε γίνεται να κερδίσουμε και οι δυο. Τα συμφέροντά μας είναι 1.000.000% αντικρουόμενα.

Πώς να στο πω; Είμαστε προαιώνιοι εχθροί! Ταξικοί εχθροί.

Η πάλη ανάμεσά μας είναι ανειρήνευτη! Το αν εσύ δεν το καταλάβαινες επειδή κάπου-κάπου σού χαϊδευα τ’ αυτιά να σ’ αποκοιμίζω, πρόβλημά σου! Ας μη δεχόσουν να σε χαϊδολογάω με το ένα χέρι και να σε καταχερίζω με τ’ άλλο…

Και για να τελειώνουμε επειδή βαρέθηκα την κουβέντα, μάθε πως έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Η πάλη ανάμεσά μας, η ταξική πάλη, θα οξυνθεί στο έπακρο!

Πλέον μπαίνει φανερά επί τάπητος, ποιος απ’ τους δυο μας θα νικήσει σ’ αυτήν την πάλη.

Εγώ ή εσύ;

Πώς να στο εξηγήσω επιτέλους;! Δε χωράμε πια και οι δυο στον ίδιο …τόπο, εκτός αν σκύψεις το κεφάλι να στο κόψω μια κι έξω, ώστε ακόμη λίγο ν’ αντέξω…

Ε, με το πτώμα σου σωσίβιό μου, μια χαρά αλώβητος θα βγω απ’ την καπιταλιστική μου κρίση. ΧΑ!

Κι αν ακόμη δυσκολεύεσαι να εμπεδώσεις αυτά που σου λέω, ΡΙΧΝΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ. 

Κι οποιαδήποτε στιγμή εντέλει, μπορείς ΝΑ ΡΙΧΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ. 

Πρόκειται για τους πιο επικίνδυνους εχθρούς μου! 

Γι' αυτούς που υπάρχουν μόνο για να με στείλουν εκεί που ανήκω. Στο πιο βαθύ παρελθόν... Στ' αζήτητα της ιστορίας...

Εγώ όμως ακόμα συνεχίζω να πατάω στο σβέρκο σου και να παραμένω στο παρόν.  

ΚΙ ΑΜΑ ΣΚΥΨΕΙΣ ΚΑΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΩ ...ΣΥΡΙΖΑ, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΜΕΛΛΟΝ...

(Διήγημα δια χειρός συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση και πρωτοδημοσιεύτηκε στις 14/6/13 - 1:36 μ.μ. στο παρόν blog)

Τ' ΑΚΟΥΣ ΣΥΡΙΖΑ; ΟΙ ...ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ...

Θελέστα και Παθέστα…

Εγώ και η φιλενάδα μου, εκτός από γειτόνισσες ήμασταν και συναδέλφισσες στο ίδιο εργοστάσιο. Μαζί κινούσαμε για δουλειά, μαζί επιστρέφαμε. Παρέα πηγαίναμε βόλτα, παρέα κλεινόμασταν και λέγαμε τα δικά μας στο σπίτι τής μιας ή της άλλης. Κυριολεκτικά, «αυτοκόλλητες». Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρχαν διαφορές ανάμεσά μας. Ποια η σημαντικότερη; Εκείνη ήταν δυναμικότατη κι εγώ εξαιρετικά χαμηλών τόνων. Το αποτέλεσμα; Πέρναγε πάντα το δικό της. Πιο σωστά, υποχωρούσα πάντα εγώ. Όχι για να μη χαλάσει η φιλία μας, αλλά επειδή μ’ έπειθε με το δυναμισμό και τους πανέξυπνους χειρισμούς της.

Εδώ που τα λέμε δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το επιτύχει. Είχε ένα ταπεραμέντο που σάρωνε και την τελευταία ικμάδα αυτοπεποίθησής μου. Ακόμη κι αν πίστευα ακράδαντα κάτι, ούτε να το εκφράσω δεν κατάφερνα μπρος στη δική της άρνηση. Στο φινάλε το απαρνιόμουν κι εγώ... Τόσο ψηλά την είχα τοποθετήσει στη συνείδησή μου. Ένας ακόμη λόγος που τη θαύμαζα, ήταν ο αέρας της μέσα στο εργοστάσιο. Συνάδελφος(!), δεν της ξέφευγε! Φοβερό και τρομερό το επικοινωνιακό της ταλέντο! Κι ο μεγαλύτερος πολιτικάντης, κουνούπι έμοιαζε μπροστά της. Γι’ αυτό άλλωστε την εμπιστευόντουσαν άπαντες και της λέγαν ως και τα παράπονά τους. Κι εκείνη, καθάριζε στο άψε-σβήσε με τους προϊστάμενους, που κι αυτοί την υπολόγιζαν σαν όμοιά τους. Μόνο μια εργάτρια δεν την εμπιστευόταν, με όλη τη σημασία τής λέξης. Η κυρα-Κλάρα. Απ’ την πρώτη μέρα που πιάσαμε δουλειά εκεί, την πήρε με κακό μάτι και δεν τό ’κρυβε. «Μαυρογιαλούρο» την ανέβαζε, «χαλασμένη» την κατέβαζε.

Ευτυχώς, στο τρίμηνο πάνω η κυρα-Κλάρα απολύθηκε και ησυχάσαμε απ’ την γκρίνια της. Στην ουσία όμως στενοχωρηθήκαμε όλοι οι συνάδελφοι. Πού θα ξανάβρισκε μεροκάματο πενηνταπέντε χρονών γυναίκα; Κι εκείνη που στενοχωρήθηκε περισσότερο, ήταν η κολλητή μου φιλενάδα. Κορόμηλο(!) το δάκρυ, μόλις το έμαθε. Ένα πακέτο χαρτομάντιλα κατανάλωσε!

Κι όμως, αυτή, η καλή κατά τ’ άλλα αδελφική μου φίλη, με πήρε πολλές φορές στο λαιμό της. Κυρίως(!) με την ανυπομονησία της…

Για παράδειγμα, περιμένουμε το λεωφορείο που όντως έχει καθυστερήσει. Με πείθει να πάρουμε ταξί, διότι κατά την …απαζάρευτη άποψή της, θ’ αργήσει πάρα πολύ. «Τη Δευτέρα παρουσία θά ’ρθει…», μουρμουράει αγανακτισμένη και με τραβά στην πιάτσα, εκεί παραδίπλα. Ώσπου να μπούμε στο ταξί και να ξεκινήσει ο οδηγός, φτάνει το λεωφορείο. Φορτώνει τους επιβάτες και φεύγει… Δέκα ευρώ πληρώσαμε. Πέντε η καθεμιά. Κι εγώ τά ’κλαιγα, για δε μου περίσσευαν. Εκείνη, όχι. 

Άλλο παράδειγμα: Σε πέντε μέρες ήταν τα γενέθλια ενός φίλου. Αποφασίσαμε να του δωρίσουμε κάτι συγκεκριμένο για το γραφείο του. Το είχαμε σταμπάρει στη βιτρίνα τού γειτονικού μικρομάγαζου. Κόστιζε μόνο δώδεκα ευρώ. Δυστυχώς, όταν πήγαμε να το πάρουμε είχε ήδη πουληθεί. «Υπάρχουν άλλα τρία στο πατάρι. Δεν ξέρω πού ακριβώς. Η γυναίκα μου ασχολείται με την αποθήκη. Στο φαρμακείο πήγε. Δε θ’ αργήσει», μας προσφέρει ευγενικά δυο καρέκλες ο μαγαζάτορας. «Ούτε τη Δευτέρα παρουσία δε θά ’ρθει αυτή», μουρμουράει σε τρία λεπτά η φίλη μου και με τραβά να πάμε στο πολυκατάστημα, στο κέντρο τής πόλης.

Το αγοράσαμε στη διπλάσια τιμή! Βάλαμε δώδεκα ευρώ η καθεμιά. Κι εγώ τά ’κλαιγα για δε μου περισσεύανε. Εκείνη, όχι. Ήταν υπεράνω χρημάτων! 

Εκεί που δίναμε ρέστα δε, ήταν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. «Είναι βλακεία βρε πουλάκι μου να ψηφίζουμε μπλε, πράσινα, ροζ και μαύρα κόμματα, όπως ο εργοστασιάρχης και τα καλοπληρωμένα τσιράκια του. Άλλη η οικονομική τάξη η δική τους και άλλη η δική μας», επέμενα εγώ, αφού ήμασταν εργάτριες. «Βλακείες λες. Όλοι μπορούμε να ζούμε και(!) καλά και(!) αδελφωμένα. Λεφτά υπάρχουν!», μ’ αποστόμωνε βομβαρδίζοντάς με, μ’ επιχειρήματα, …απαζάρευτα κατά την άποψή της. α) Άλλαξαν πρόσωπα στα ψηφοδέλτια. Βάλανε νέους, ωραίους και αμόλυντους ανθρώπους. β) Αν δεν ψηφίσουμε αυτούς, θα βγουν οι άλλοι που είναι χειρότεροι. γ) Αυτοί θα χρηματοδοτήσουν το εργοστάσιο που δουλεύουμε και δε θα μείνουμε άνεργες. δ) Αυτό που χρειαζόμαστε είναι άμεσες λύσεις. Θα γίνει παράκληση στους μεγαλοκεφαλαιούχους να δανείσουν τη χώρα λεφτά. Πατριώτες είναι και θα το κάνουν! ε) Το κόμμα που υποστηρίζεις εσύ τα παραπέμπει όλα στη Δευτέρα παρουσία. Και η Δευτέρα παρουσία δε θα έρθει ποτέ! Κλπ., κλπ., κλπ…

Ούτε να σκεφτώ δεν προλάβαινα! Κανένα περιθώριο δε μου άφηνε. Κι εγώ, άφηνα τα θέλω μου, τις σκέψεις και τις ιδέες μου, στο περιθώριο… Α, και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, έμπαινα στο κλαμπ των κοψοχέρηδων. «Να μου κοπεί το χέρι αν τους ξαναψηφίσω!», ορκιζόμουν κάθε φορά. Μα σε κάθε επόμενη φορά, εκείνη μ’ έπειθε να ξαναπατώ τον όρκο μου. Τόσο(!) άβουλη αποδεικνυόμουν μπρος στη δική της βούληση. 

Κάπως έτσι, άλλοτε για απλά πράματα κι άλλοτε για πιο σύνθετα, αυτοπαγιδευόμασταν μονίμως. Τα περισσότερα στραπάτσα μας δε, ήταν οικονομικής φύσης. Το περίεργο όμως ήταν, πως ενώ εγώ έκλαιγα για τα χαμένα λεφτουδάκια μου, εκείνη έδειχνε να μη νοιάζεται. Ήταν υπεράνω χρημάτων!

Τέλος πάντων, η μια γκάφα μας, διαδεχόταν την άλλη σα νά ’ταν γραφτό μας. Πολλά, πάρα πολλά τα παραδείγματα, που απ’ τις εξυπνάδες της και την ανυπομονησία της παθαίναμε νίλες. Μόνο που εγώ δεν ήμουν ούτε εξυπνάκιας ούτε ανυπόμονη. Μήτε κι ήθελα κάθε φορά να μπαίνω στο κλαμπ των κοψοχέρηδων μετά τις εκλογές. Απλά, με παρέσυρε η φίλη μου γιατί ήμουν αδύναμη. Πιο σωστά, δεν ήξερα τη δύναμή μου. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και πολλά στραπάτσα για να την ανακαλύψω.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι νίλες που παθαίναμε γινόντουσαν γνωστές. «Α, θελέστα και παθέστα κορίτσια», βάζαν τα γέλια συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και γείτονες, κάθε που μάθαιναν τα παθήματά μας. Στο τέλος ξεχάστηκαν και τα ονόματά μας. Η φίλη μου ονομαζόταν πια δεσποινίς Θελέστα κι εγώ δεσποινίς Παθέστα.  

Η μόνη που δε γέλαγε, ήταν η γιαγιά Σοφία. Η γλυκιά μου γιαγιούλα. Στα χέρια της μεγάλωσα από οκτώ χρονών που σκοτώθηκαν οι γονείς μου. «Πρόσεχε κόρη μου. Αυτή η κοπέλα είναι κουτοπόνηρη κι επικίνδυνη. Να γιατί απ’ όταν έπιασες παρέα με δαύτη, έπαψες νά ’σαι ο εαυτός σου. Σ’ έχει καθυποτάξει παιδί μου, κι εσύ θαρρείς πως είσαι λεύτερη. Ως και τι θα ψηφίσεις, αυτή τ’ αποφασίζει», μού ’λεγε και μου ξανάλεγε. Εγώ όμως δεν την άκουγα. Άκουγα τη φίλη μου που μ’ έπειθε πως η γιαγιά Σοφία είναι τρελή. Ότι έχει εμμονές και βλέπει παντού συνωμοσίες και εχθρούς. Ότι είναι μια κλασσική κομμουνίστρια, που περιμένει με σταυρωμένα χέρια τη Δευτέρα παρουσία… 

Το μεγαλύτερό μου πάθημα εντέλει, αυτό που καθόρισε κι όλα τ’ άλλα, ήταν η εμπιστοσύνη που είχα σ’ αυτήν την κολλητή μου φίλη-φίδι. Ήταν το ψηλό βάθρο στη συνείδησή μου, που την είχα τοποθετήσει. Την είχα θεοποιήσει κατά μία έννοια. Ίσως επειδή όντως ένοιωθα αδύναμη κι ήθελα κάποιον δυνατό πλάι μου, σαν υποκατάστατο της δικής μου λειψής δύναμης. Δεν ξέρω πώς την πάτησα μαζί της. Ξέρω μόνο ότι πιάστηκα μεγάλο κορόιδο. Κάτι που χρειάστηκαν χρόνια για να καταλάβω, αλλά κι ένα τυχαίο γεγονός που μ’ έκανε να βροντοφωνάξω στον εαυτό μου, «θελέστα και παθέστα κυρά μου!»

Ήταν λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές, που επειδή διαφώνησα με τη μείωση του μισθού μου, απολύθηκα. Το τι έκανε η φίλη μου να με πείσει να δεχτώ αυτήν τη μείωση, δε λέγεται! Για το καλό μου το έκανε, όπως έλεγε, μα εγώ είχα πεισμώσει.

Με την απόλυση στο χέρι, φτάνοντας σπίτι μου, βρίσκω ένα φάκελο. Ήταν το εκκαθαριστικό τής φορολογικής της δήλωσης. Κατά λάθος ο ταχυδρόμος το είχε ρίξει κάτω απ’ τη δική μου πόρτα. Ένα λάθος που αποδείχτηκε μοιραίο για την αφύπνισή μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μπήκα στον πειρασμό να το ανοίξω. Και το άνοιξα…

…Ενώ δουλεύαμε τα ίδια χρόνια στο ίδιο εργοστάσιο, στο ίδιο πόστο και τις ίδιες ώρες, το δικό μου μηνιάτικο ήταν οκτακόσια ευρώ μικτά και το δικό της δύο χιλιάδες οκτακόσια…

Μεγάλη «πόρνη»...!!!

Να(!) γιατί με παρότρυνε να δεχτώ μείωση μισθού. Να(!) γιατί μ’ έπειθε να ψηφίζω τόσα χρόνια μπλε, πράσινα, ροζ και μαύρα κόμματα. Για να οικονομάει ο εργοστασιάρχης και τα τσιράκια του. Κι αυτή ήταν το μεγάλο κρυφό αρχιτσιράκι του. Μια κουτοπόνηρη μαυροκακομοίρα! Μια γκαφατζού που μ’ έβαζε να πληρώνω ρεφενέ τις γκάφες της. Όντως οι φελλοί επιπλέουν… 

Μωρέ εγώ(!) ήμουνα εντέλει η δύναμή της. Εγώ και οι άλλοι συνάδελφοι που κρεμόμασταν απ’ τα χείλη της. Που την πιστεύαμε σα θεό. Τώρα όμως της αφαιρώ αυτήν τη δύναμη! Την ξεμπροστιάζω σ’ όλες τις εργάτριες και τους εργάτες!    

Αχ γιαγιά μου μπολσεβίκα Σοφία, να ζούσες ακόμη! Να σού ’δινα τα δίκια σου με δυο γλυκά φιλιά! Ξύπνησα επιτέλους! Τέρμα πια το «θελέστα και παθέστα»! Κυρίως δε, τέλειωσε για μένα το κλαμπ των κοψοχέρηδων! Καιρός να κοιτάξω πια το δικό μου συμφέρον! Το συμφέρον τής εργατικής τάξης και των συμμάχων της! Τίποτα λιγότερο από ΑΥΤΟ!!!

Καλή Γκέλμπεση (απ’ το βιβλίο μου …Αγία πεθερά)

(Το πρωτοδημοσίευσα στις 24/12/15 - 10:53 π.μ.)