ΚΑΠΟΥ ΣΕ ΞΕΡΩ...

-Κάπου σε ξέρω εσένα, μα…

-Πού να με θυμάσαι με τόσο περαστικό κόσμο απ’ το μαγαζί σου. Είμαι ο Άνεργος Εργάτης.

-Εργάτης; Τι, δηλαδή;

-Έτσι σού είχα συστηθεί. Θυμάσαι;

-Ναι. Ναι, ναι, τώρα σε θυμήθηκα… Παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια, τότε.

-Μπα, δε θα συνέβαινε αυτό. Είμαι σίγουρος.

-Πώς είσαι τόσο σίγουρος;

-Για παραπλανημένο και με πείσμα σε λάθος κατεύθυνση σ’ έκρινα, κι όχι για φασιστοτραμπούκο. Κάνω λάθος;

-Όχι. Δεν κάνεις λάθος. Τώρα που ξαναβρεθήκαμε, πες μου εκείνο που μ’ έκανε ν’ αφηνιάσω.

-Χα, χα, χα! Όχι, πρώτα θα το πιάσουμε απ’ την αρχή.

-Ωχ…

-Τι; Συμβαίνει κάτι;

-Τι να συμβαίνει…; Να, όπως τά ’λεγες γίναν τα πράματα.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή… Πάει το μαγαζάκι μου. Έκλεισαν κάμποσες επιχειρήσεις εκεί γύρω, οι εργαζόμενοι έγιναν άνεργοι, ποιος να ψωνίσει; Κι αυτοί που ακόμη δουλεύουν, άλλοι είναι απλήρωτοι κι άλλοι παίρνουν ψίχουλα. Με τι λεφτά να ψωνίσουν; Μου τράβηξε κι η εφορία κάτι χαρατσοκέφαλα… Ούτε λεφτά για λουκέτο δεν είχα στο τέλος.

-Φφφφ… Δύσκολες καταστάσεις, μα την υγειά σου νά ’χεις, η φαμίλια να ’ναι καλά και…

-Ποια φαμίλια; Πάει κι αυτή. Διάλυση βαρέσαμε. Αλλού η κυρά, αλλού εγώ… Τα παιδιά ξενιτεύτηκαν. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια… Μας πήρε και μας σήκωσε ο διάολος…, πώς είπαμε σε λένε;

-Άνεργο Εργάτη.

-Έλα, κόφ’ την πλάκα τώρα. Το δικό μου όνομα το θυμάσαι;

-Βεβαίως. Τότε σ’ είχα «βαφτίσει» κύριο Υποψήφιο Προλετάριο.

-Χα, χα, χα! Ναι, κι εγώ είχα αφηνιάσει. Τέλος πάντων, μετά που λες, έπιασα δουλειά σαν οδηγός σε βιοτεχνία μικροεπίπλων. Σε λίγο όμως, την έφαγε εκείνο το μεγαθήριο…, πώς το λένε μωρέ; Ξέρεις ποιο σού λέω.

-Ξέρω. Προχώρα.

-Σε κάνα οκτάμηνο, κατάφερα κι έπιασα δουλειά ως εργάτης σε σούπερ μάρκετ. Μεγάλο το χαμαλίκι στην αποθήκη εκεί, μεγάλος κι εγώ σ’ ηλικία, δεν άντεξα. Σωριάστηκα μια μέρα και μ’ απόλυσαν…

-Τώρα; Τι κάνεις τώρα;

-Εγώ τίποτα, εσύ πρέπει να κάνεις.

-Σαν τι να κάνω εγώ, που αφορά εσένα;

-Να με «βαφτίσεις» με το καινούριο μου όνομα.

-Χμ, κατάλαβα. Είσαι πλέον ο κύριος Άνεργος Εργάτης.

-Ακριβώς. Κι ούτε υπάρχει ελπίδα να γίνω ο κύριος Εργαζόμενος Εργάτης.

-Μεγάλος συνωστισμός κύριε…, πώς είπαμε τ’ όνομά σου;

-Άνεργος Εργάτης, συνονόματε!

-Μπα, σε λίγο δε θα είμαστε συνονόματοι.

-Μπράβο ρε! Περιμένεις πρόσληψη;

-Όχι. Το πτυχίο και το μεταπτυχιακό μου, τά ’καψα να ζεσταθώ. Έξωση περιμένω. Επομένως το όνομά μου θα είναι Άστεγος Άνεργος Εργάτης.

-Α, αυτό εννοείς; Τότε, πάλι συνονόματοι θα είμαστε. Κοντός ψαλμός αλληλούια, να μου κατασχέσουν και το σπίτι. Ήδη το αδειάζω, μην μου κατασχέσουν και τα πράματα. Τα ξεπουλάω όσο-όσο, να έχω κάνα φράγκο για φαγητό.

-Η κυρά;

-Είναι τυχερή. Έχει πέντε αδέλφια. Λίγο στον ένα, λίγο στον άλλο… Κομμουνιστές σαν κι εσένα είναι κι αυτοί, κι έχουν βάλει προμετωπίδα τους την αλληλεγγύη. Προς το παρόν λοιπόν, επιβιώνει. Εγώ όμως ήμουν μοναχοπαίδι. Πέθαναν κι οι γονείς μου. Κι από φίλους; Το μυαλό που 'χα τότε κουβαλάνε. Μόνο για το τομάρι τους νοιάζονται. Ε, ολομόναχος έμεινα. Μου διέλυσαν οι κερατάδες τη ζωή!

-Ο καπιταλισμός στη διέλυσε.

-Ναι, ξέρω, μου τά ’λεγες από τότε. Σωστά. Ο καπιταλισμός μού τη διέλυσε. Μα να σου πω… Τι να σου πω… Ντρέπομαι.

-Λέγε. Λέγε συνονόματε. Σ’ ακούω.

-Για φτύσιμο είμαι ρε συνονόματε. Για φτύσιμο! Στις εκλογές, πάλι αυτό που λες καπιταλισμό πήγα και ψήφισα, ο ηλίθιος! Δεν μπορούσες βρε παιδάκι μου να πέσεις στο δρόμο μου έστω και τη μέρα των εκλογών;

-Γιατί; Το λουκέτο στο μαγαζάκι σου, η διάλυση της φαμίλιας σου, τα χαρατσοκέφαλα, η ανεργία σου, το ξεσπίτωμα που σου ετοιμάζουν, δε σ’ έκαναν να βγάλεις συμπεράσματα για τον καπιταλισμό και την εξέλιξή του; Ειδικά μ’ αυτήν την καπιταλιστική κρίση!

-Δίκιο έχεις, μα να, καταλαβαίνεις. Η προπαγάνδα. Αυτή έθρεφε τις αυταπάτες που έλεγες πως στο τέλος θα με πνίξουν. Ε, κι εγώ τις ακολούθαγα μέχρι που με πνίξαν και με διπλοπνίξαν μετά τις εκλογές. Κατάλαβες;

-Εκείνο που κατάλαβα, είναι πως πήγες εθελοντής στο θάνατο. Γιατί αν εγώ ο ίδιος δεν σου είχα κάνει ολόκληρη ανάλυση για την εξέλιξη του καπιταλισμού, κι αν δεν σου είχα δείξει τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, θα έλεγα ότι δεν ήξερες. Ότι δε βρέθηκε κανείς να σου ανοίξει τα μάτια. Κι εσύ συνονόματε, πήγες και ξανάβγαλες τα μάτια σου μόνος σου, βγάζοντας και τα δικά μου και τον παιδιών σου και…

-Εντάξει. Ζητάω συγνώμη κι από σένα, κι απ’ τα παιδιά μου, που δεν ψήφισα το κόμμα σου.

-Α, όχι το κόμμα μου! Το κόμμα σου. Το κόμμα των ξενιτεμένων παιδιών σου. Το κόμμα μας! Το κόμμα τής εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Το ΚΚΕ!

-Οκ. Υπόσχομαι να το ψηφίσω στις επόμενες εκλογές.

-Α, δεν κατάλαβες. Δε είναι τα ψηφαλάκια το Α και το Ω, συνονόματε. Από μόνα τους μάλιστα, δε λένε τίποτα. Στη δράση! Εκεί θ’ αποδείξεις ότι νοιάζεσαι όντως για τα παιδιά σου. Στην οργανωμένη αντίσταση, δράση κι αντεπίθεση ενάντια στον καπιταλισμό, ώσπου να τον ανατρέψουμε. Κι αν δεν προλάβουμε εμείς, θα έχουμε στρώσει τουλάχιστον το δρόμο να τον ανατρέψουν τα παιδιά μας. Να, κοίτα απέναντι, η Λαϊκή Επιτροπή Αγώνα. ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ! Α, να, κι οι γυναίκες μαζί! Η ΟΓΕ! Διαδηλώνουν, αγωνίζονται διεκδικώντας τα δίκια τους και καλούν όλα τα λαϊκά στρώματα να συσπειρωθούν μαζί τους.

-Ωχ, τι είναι αυτό που βλέπω;

-Γυναίκες.

-Ποιες γυναίκες βρε! Η γυναίκα μου! Να, να, αυτή! Η μεσαία απ’ τις τρεις που κρατάνε το πανό.

-Εσύ τη χώρισες, ή αυτή σε παράτησε;

-Αυτή με παράτησε.

-Ήμουν σίγουρος… Λοιπόν, εγώ φεύγω. Πάω στη διαδήλωση. Άλλωστε, τα είδες και τα ξέρεις όλα για όλα(!), σχετικά με τον καπιταλισμό. Είναι αυτισμός να κάθομαι να σου ξαναλέω τα ίδια. Άντε, καλή τύχη.

-Περίμενε Άνεργε Εργάτη!

-Τι θες πάλι Άνεργε Εργάτη;

-Θέλω πίσω τη ζωή μου! Την αξιοπρέπειά μου!

-Δικό σου πρόβλημα.

-Δικό μας, Άνεργε Εργάτη. Έρχομαι μαζί σου.

-Πάμε τότε σύντροφε Άνεργε Εργάτη!!!

«ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!!!»

-Σύντροφε Άνεργε Εργάτη, άκου! Άκου πώς ξεχωρίζει η φωνή της!

-Την ακούω σύντροφε Άνεργε Εργάτη τη συντρόφισσα Άνεργη Εργάτρια. Σε καλεί.

-Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!!!

«ΕΛΑΤΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΜΗΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΤΕ! ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!!!»

-Και για μην ξαναχάσεις το δρόμο σου σύντροφε Άνεργε Εργάτη, έχε για οδηγό σου πάντα τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ!!!

(Δια χειρός τής συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση. Δικό σας!)