ΣΤΑΘΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ! ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ !!!

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο εκφράζουν τη συλλογική σκέψη του Κόμματος και επικεντρώνονται σε ζητήματα του σήμερα με σκοπό τόσο στην προσυνεδριακή συζήτηση όσο και στο συνέδριο να εμπλουτιστούν, με στόχο να κερδηθεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης σε κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης του σοσιαλισμού. 

Με τις Θέσεις η ΚΕ δούλεψε και εκσυγχρόνισε το Πρόγραμμα του ΚΚΕ με βάση την πείρα του Κόμματος και τις επεξεργασίες όλων των προηγούμενων Συνεδρίων του.

Βασικά σημεία του Προγράμματος έχουν απαντηθεί με το 15ο Συνέδριο που η συμβολή του είναι ιστορική γιατί σε μόλις πέντε χρόνια μετά την κρίση 1990 - 1991 ξεκαθάρισε ορισμένα κρίσιμα ζητήματα που ταλαιπωρούν σήμερα το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όπως:

Ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα ως σοσιαλιστικής και τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης.  

Εδωσε τέλος στη λογική που κυριάρχησε στο διεθνές κίνημα και στο δικό μας, του ενδιάμεσου σταδίου, της ενδιάμεσης εξουσίας. 

Διαμόρφωσε τη γραμμή συσπείρωσης, την κοινωνική συμμαχία που μπορούν να συμμετέχουν και πολιτικές δυνάμεις με κατεύθυνση την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ξεκαθαρίζοντας από τότε ότι ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, το ανώτερο στάδιό του.

Στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο ωστόσο, μια σειρά πρώην κομματικά στελέχη υπερασπίζονται το 15ο Συνέδριο, όχι με βάση τις τότε συλλογικές αποφάσεις του Κόμματος, αλλά με τις απόψεις που είχαν και απέρριψε το Συνέδριο. 

Πρόκειται για λαθροχειρία, με στόχο να συγκαλύψουν ότι και τότε διαφωνούσαν και υπεράσπιζαν προηγούμενες θέσεις του Κόμματος περί εξάρτησης της Ελλάδας και σταδίου που πρέπει να προηγηθεί της σοσιαλιστικής επανάστασης και κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού, δίνοντας ταυτόχρονα τροφή σε κάθε άθλιο φραξιονιστή του διαδικτύου, και στον αστικό Τύπο, περί απεμπόλησης από την ΚΕ του 15ου Συνεδρίου και στενέματος της πολιτικής του ΚΚΕ.

Γράφει ένας σύντροφος στον προσυνεδριακό διάλογο: «Απαντούσε σωστά το 15ο Συνέδριο (...) οι θέσεις του 19ουΣυνεδρίου ανατρέπουν αυτή τη λογική». Στην ομιλία του όμως στο 15ο Συνέδριο («Ριζοσπάστης» 25/5/1996) ο ίδιος για το ζήτημα της κυβέρνησης υποστήριξε ότι «νίκη του μετώπου θα σημαίνει κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας». 

Για το ζήτημα της επανάστασης ανέφερε: «Ανεξάρτητα από το πώς μπορούμε να βλέπουμε (θεωρητικά) την επανάσταση (από άποψη αλλαγής του κοινωνικού συστήματος βεβαίως σοσιαλιστική από την άποψη της απεξάρτησης και ανατροπής των κανόνων του προϋπάρχοντος καθεστώτος αντιιμπεριαλιστική, όπως λέγαμε μέχρι το 12ο Συνέδριο). 

Για δε τον Συνασπισμό δεν είχε την εκτίμηση ότι πρόκειται για θεμελιακό λάθος, είχε τη γνώμη ότι «πρέπει ταυτόχρονα να αποκλείσουμε τη λογική της απόρριψης συμμαχιών. Δεν είναι σωστό λόγω της αρνητικής εμπειρίας από το πώς κατέληξε ο Συνασπισμός».

Είναι προφανές ότι αν και ψήφισε υπέρ στο 15ο Συνέδριο διαφωνούσε με τις αποφάσεις, παραμένοντας σε μια λογική τύπου ΕΔΑ των δεκαετιών του 1950 - 1960 που είχε απορριφθεί σαν πολιτική ουράς στην Ενωση Κέντρου από το 9ο Συνέδριο. 

Ανάλογη είναι και η περίπτωση άλλου συντρόφου, ο οποίος στον προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο Συνέδριο, μεταξύ των άλλων, έμμεσα αλλά σαφέστατα, κατηγορεί την ΚΕ ότι θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική. Τόσο ο τίτλος του άρθρου «Η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένη ή ιμπεριαλιστική» όσο και η αναφορά «θεωρώ ότι είναι σοβαρό λάθος της ΚΕ η έμμεσα αλλά σαφής προσπάθεια ταύτισης του καπιταλιστικού συστήματος με τον ιμπεριαλισμό, πως κάθε καπιταλιστική χώρα είναι λίγο πολύ ιμπεριαλιστική». Τότε στο «Ριζοσπάστη» (31/3/1996) δύο μήνες πριν το 15ο Συνέδριο, αφού εξέφραζε και αυτός απόψεις, πως η «αρνητική εμπειρία του ΣΥΝ που δημιουργεί αμυντικά αντανακλαστικά», έγραψε «Για την κυβέρνηση: Αυτό που εκτιμώ πως χρειάζεται να καταλήξουμε με σαφήνεια είναι ότι κυβέρνηση και μέτωπο δεν είναι διαφορετικά "πράγματα"». Μεταξύ των άλλων ανέφερε επίσης: «Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτικής στήριξης των συμφερόντων των ολίγων, της υποτέλειας και της εθνικής ταπείνωσης του σήμερα και της υπεράσπισης των ζωτικών συμφερόντων των πολλών, της χώρας, η πατριωτική πολιτική λύση που προτείνει το ΚΚΕ».

Αυτή η λογική απορρίφθηκε από το 15ο Συνέδριο. Ομως, αυτό δεν τον εμποδίζει να την επαναφέρει με σύγχρονα οπορτουνιστικά περιτυλίγματα στον προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο Συνέδριο, όπου αναφέρει: «Τρόικα: Με τον πιο ωμό τρόπο επιβάλλει τους προϋπολογισμούς (...) εκτιμώντας αυτές τις εξελίξεις, φαίνεται καθαρά ότι η εξάρτηση μεγάλωσε».

Ταυτόχρονα, με επιλεκτική ερμηνεία του Λένιν, όπως κάνουν και άλλοι, έγραψε: «Ο Λένιν μιλώντας για τον ιμπεριαλισμό αναφερόταν σε ανεπτυγμένο βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό (...) για μια χούφτα μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γερμανία, Ρωσία) που καταδυναστεύουν χώρες και λαούς με πολλαπλάσιο πληθυσμό και έκταση». Για να καταλήξει ότι η Ελλάδα, αφού είναι μικρή δεν έχει την ωριμότητα των υλικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Πρόκειται για σκόπιμη απόσπαση του όρου ιμπεριαλισμός από την οικονομία του μονοπωλιακού καπιταλισμού, αντίληψη δική τους και όχι του Λένιν. 

Είναι γεγονός ότι ο Λένιν στο έργο του μιλάει για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες που ηγήθηκαν στον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ομως, ταυτόχρονα, σε άρθρα του το 1916 και 1917 αναφέρονται και μικρές χώρες με χαρακτηριστικά ιμπεριαλισμού, όπως η Δανία.

Στις 6 Νοέμβρη 1916 στο άρθρο «Ολόκληρη δεκάδα "Σοσιαλιστές" υπουργοί» (Απαντα, τ. 30, σελ.194). Μεταξύ των άλλων αναφέρει «Στη Δανία ο σχηματισμός εθνικού κράτους χρονολογείται από τον 16ο αιώνα. Οι μάζες του δανικού λαού από καιρό έχουν διατρέξει το στάδιο του αστικοαπελευθερωτικού κινήματος (...) αστική απάτη αποτελούν οι φλυαρίες της δανικής αστικής τάξης γύρω από το "ανεξάρτητο εθνικό κράτος"(...) Ενα ειδικό χαρακτηριστικό του δανικού ιμπεριαλισμού είναι η αποκόμιση υπερκέρδους λόγω της μονοπωλιακής πλεονεκτικής θέσης της αγοράς προϊόντων γάλακτος και κρέατος (...) Η δανική αστική τάξη και οι Δανοί πλουσιοχωρικοί έχουν μετατραπεί σε "ευημερούντες" της αγγλικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης σε μετόχους στα εξαιρετικά ήσυχα και εξαιρετικά παχυλά κέρδη της». Ανάλογα αναφέρεται για Νορβηγία και Ελβετία. Το Σεπτέμβρη του 1916 στο άρθρο: «Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης», ίδιος τόμος σελ. 142, όπου μεταξύ των άλλων γράφει: «Ο ιμπεριαλισμός έτσι είτε αλλιώς παρασέρνει τα μικρά κράτη στη δίνη της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής. Στην Ελβετία π.χ. οι ιμπεριαλιστικές συνθήκες της υπαγορεύουν αντικειμενικά δυο γραμμές στο εργατικό κίνημα».

Γιατί, όμως, διάλεξαν τώρα τα πρώην στελέχη, ενώ διαφωνούσαν συνολικά από το 15ο Συνέδριο να βγουν ανοιχτά και θορυβώδικα με τα ίδια τα παλιά φθαρμένα υλικά τους. 

Είναι προφανές. Εκτίμησαν ότι λόγω του χαμηλού εκλογικού ποσοστού του Κόμματος στις πρόσφατες εκλογές έχουν την ευκαιρία να πιέσουν, μαζί με τους αντιπάλους μας, για αλλαγή πορείας.  

Οχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω όλα αυτά τα χρόνια που παραμένουν μειοψηφούσες μονάδες, αλλά επιζητούν, όπως πρότεινε ο ένας, με άρθρο του για το Καταστατικό, «την κατοχύρωση και ισότιμη προβολή τους σαν τάση μέσα στο Κόμμα» και μάλιστα «στο πνεύμα του Λενινισμού»!

Σταθερά μπροστά, ισχυρό ΚΚΕ!

Του
Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ*
*Ο Διονύσης Αρβανιτάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31-3-13 σελίδα 14