ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΛΕΒΕΝΤΙΣΣΕΣ !!!

Η καρδιά της δασκάλας

Στο τραγούδι του Βίρβου «ο δάσκαλος», 

ο τσιφλικάς ζητάει να του φέρουνε το δάσκαλο στο στρώμα για να σταματήσει πια να δασκαλεύει με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς, πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς... 

Το τραγούδι αφορούσε τον Αντύπα και την οργάνωση των κολίγων στον κάμπο της Θεσσαλίας.

Μοίρα παράξενη έναν αιώνα μετά στον ίδιο κάμπο μια δασκάλα, η συντρόφισσά μας Κλαίρη Καψαχάτη, 

άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από το βάρος μιας αξίωσης: 

Να πάψει να 'ναι δασκάλα, 

να πάψει να οργανώνει εργαστήρια νοσηλευτικής, 

να πάψει να παλεύει για να μη λείπει τίποτα από την εκπαίδευση των παιδιών. 

Να πάψει να διδάσκει στα παιδιά αλληλεγγύη, 

να πάψει να τους μαθαίνει να νοιάζονται για τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων. 

Να πάψει να φροντίζει να γίνουν άνθρωποι σωστοί τα παιδιά για να γίνουν μετά νοσηλευτές, που ήταν η σπουδή τους. 

Να πάψει να αφιερώνει ώρες και ώρες μετά το ωράριο της δουλειάς για να γίνεται και η ίδια όλο και περισσότερο ολοκληρωμένος άνθρωπος, διευρύνοντας τις γνώσεις της για να μπορεί να 'ναι κάθε μέρα και καλύτερη μπροστά στα παιδιά, τα παιδιά της του ΕΠΑΛ της Λάρισας.

Η συντρόφισσά μας, παρότι με τσακισμένη ήδη την καρδιά (ενάμιση χρόνο πριν είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς), αρνήθηκε να «κάτσει στα αυγά της», να βολευτεί, να αποδεχτεί τη μετατροπή της από δασκάλα παιδιών σε «αενάως μετακινούμενο υπάλληλο», όπως διέτασσε η ηγεσία του υπουργείου παραγωγής των σύγχρονων σκλάβων.  

Έχοντας περάσει και η ίδια από τα θρανία του αγώνα επέμενε ό,τι έμαθε να το μεταδώσει και μάλιστα ενισχυμένο. 

Όταν την Πέμπτη ήρθε η απάντηση από την «Υπηρεσία» (τι άχαρη λέξη όταν αναφέρεται στο χώρο της εκπαίδευσης) ότι απορρίφθηκε η αίτησή της να παραμείνει στη θέση της, να μη μετακινηθεί, να συνεχίσει να διδάσκει τα παιδιά της, δεν το 'βαλε κάτω. Παρασκευή βράδυ ήταν στα γραφεία της ΕΛΜΕ. Να ενημερώσει τους συναδέλφους της και να οργανώσουν μαζί τα επόμενα βήματα. Η πίεση μεγάλη. Και μια καρδιά που το πάλευε δεν άντεξε. Το Σάββατο το απόγευμα την ώρα που κουβέντιαζε με το σύντροφο της ζωής της τον Νίκο και τα κορίτσια της... έσπασε. 

Την Κυριακή οι σύντροφοι την αποχαιρέτησαν σε πρώτο πρόσωπο, λέγοντας πως την κρατάνε στις καρδιές τους έτσι όπως ήτανε, 

«Λεβέντισσα, γνήσια, μ' αυτό το χαμόγελο στα μάτια σου»...

Δεν της είπανε ότι έβαλαν πλάνο: να μην υπάρξει κενό. Όρκος στα παιδιά που περιμένουν μια δασκάλα που μόνο στο όνομα θα διαφέρει από την Κλαίρη.