Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΕΛΕΙ, ΟΛΑ(!) ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ!

"...Μια γυναίκα ξένη επισκέπτεται την Ελλάδα στις αρχές του 1960. Είναι σε μυστική αποστολή μαζί με ένα ζευγάρι Γάλλων και το δεκατριάχρονο παιδί τους κι έναν ακόμα Γάλλο άντρα, που υποτίθεται πως είναι ο σύζυγός της. Η Ζιζή Μακρή έρχεται στην Ελλάδα σταλμένη από το παράνομο ΚΚΕ, με σκοπό να βοηθήσει στη φυγή στο εξωτερικό καταζητούμενου στελέχους του. Πριν καλά καλά έρθουν σ' επαφή με τον υποψήφιο δραπέτη, όλη η ομάδα συλλαμβάνεται. Το παιδί επιστρέφει στη Γαλλία μετά από ενέργειες του γαλλικού προξενείου. Οι ενήλικες οδηγούνται στις ελληνικές φυλακές. Μετά από τρεις βδομάδες στο Μεταγωγών, η «κόκκινη γόησσα», όπως την αποκαλούσαν, μεταφέρεται στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου θα μείνει περίπου ένα χρόνο, μέχρι τη δίκη της το Μάη του 1961 για «κατασκοπεία». Προκειμένου η κατηγορία ν' αποδειχθεί αβάσιμη, η εντολή είναι ρητή: Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση ν' αποκαλυφθεί ότι γνωρίζει Ελληνικά. Ετσι, για λόγους δικής της προστασίας, η νεαρή γυναίκα υφίσταται έναν ακόμα εγκλεισμό: Πέραν του φυσικού περιορισμού της σ' ένα θάλαμο των φυλακών μαζί με άλλες πολιτικές κρατούμενες, βρίσκεται «έγκλειστη» στη μητρική της γλώσσα, τη γλώσσα των σκέψεων, των ονείρων και των αναμνήσεών της, που όμως δεν μιλιέται από τις συγκρατούμενές της.
Το Μάη του 1961 γίνεται η δίκη της Ζιζής Μακρή. Η κατηγορία περί κατασκοπείας δεν μπορεί να στηριχθεί. Ωστόσο, αποφασίζεται δεύτερη δίκη για τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. Στο μεταξύ, η Ζιζή Μακρή θα είναι για τους επόμενους τέσσερις μήνες ελεύθερη υπό επιτήρηση, με αυστηρή απαγόρευση να έρθει σε επικοινωνία με οποιονδήποτε. Μένει στο ξενοδοχείο «Αλίκη» και κάθε μέρα εξαναγκάζει τον χαφιέ που την ακολουθεί να επισκεφθεί μαζί της κάποιο από τα Μουσεία των Αθηνών, όπου περνά το χρόνο της φτιάχνοντας σχέδια των ελληνικών αρχαιοτήτων, ιδιαίτερα των βυζαντινών. Τον Οκτώβρη, στη δεύτερη δίκη, απαλλάσσεται οριστικά λόγω μη επαρκών ενοχοποιητικών στοιχείων."

Εργο της Ζιζής Μακρή από τις φυλακές Αβέρωφ

3 σχόλια:

  1. Το ψυχικό μεγαλείο εκείνων των αγωνιστών ποτέ δεν θα το "συλλάβουν" οι αστοί και οι συμβιβασμένοι κολαούζοι τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ

    Σωστότατη ιχνηλασία...
    ...Δεν υπάρχει φυλακή που να χωρά το μεγαλείο. Γι' αυτό και λεύτερο θά 'ναι πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. με πολύ συγκίνηση διάβασα το κείμενο σου για την γυναίκα κομουνίστρια! επίτρεψέ μου σε παρακαλώ να αναφερθώ και εγώ σε μία ακόμα τέτοια γυναίκα. την θυμάμαι από τότε που γεννήθηκα.αγαπημένη συντρόφισσα και οικογενειακή μας φίλη.αναφέρομαι στη Συμεωνίδου Ευαγγελία ¨Λουλού" από το Αιγάλεω.στην ηρωίδα μάννα που γέννησε την κόρη της στις φυλακές.αφού πρώτα είχε χάσει τον άντρα της στο πόλεμο.αξιοπρεπής και αξιόλογος άνθρωπος. αγωνίστρια μέχρι το τέλος της ζωής της.στη χούντα εξορίστηκε μαζί με την κόρη της.στη μεταπολίτευση έχτισε μαζί με τους συντρόφους τον αείμνηστο "Δάσκαλο" Κώστα Μιχαλακάκο τον εν ζωή 90χρονο πατέρα μου την κομματική οργάνωση στο Αιγάλεω..αλύγιστη,συνεπής,σεμνή μέχρι το τέλος.εκεί που φαίνεται ο αληθινός κομουνιστής. θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες να γράψω για την σ.Λουλού'' ένιωσα το χρέος όμως να αναφερθώ σε εκείνη έστω και έτσι. είναι πολλές οι αγωνίστριες που υποκλεινόμαστε στο μεγαλείο τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή