ΑΓΥΡΤΗΣ Ο ΣΑΠΙΟΚΟΙΛΙΑΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ & ΧΑΦΙΕΣ

ΑΓΥΡΤΗΣ & ΣΑΠΙΟΚΟΙΛΙΑΣ

Ακαμάτης και ανίκανος καθώς ήταν αυτός ο τριανταπεντάρης εργένης, σκαρφιζόταν τρόπους να τον λυπούνται, ώστε να τον συνδράμουν στις ανάγκες του…

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη όμως, τον πήραν χαμπάρι και τον παράτησαν στη μούχλα του. Μοιραία, δύσκολο ως αδύνατο να βρει νέα θύματα, γιατί ο κύκλος των γνωριμιών του κάπου τέλειωνε. Κι έτυχε σ’ εποχή που δεν ήταν προεκλογική περίοδος, να πάει να τάξει ψήφο στα κόμματα που άλλαζαν μεταξύ τους την κυβερνητική σκυτάλη.

Έτσι, σύρθηκε να βρει μεροκάματο στον ιδιωτικό τομέα, κάτι όχι εξαιρετικά δύσκολο εκείνην την εποχή, διότι η ανεργία ήταν ακόμη σε σχετικά χαμηλά επίπεδα.

Επειδή όμως «χρυσάφι» έπιανε και κάρβουνο τό ’κανε, κανείς δεν τον κράταγε στη δούλεψή του πάνω από τρεις μέρες…

…Ώσπου ταχιά γνώρισε κάποιους που δούλευαν σε μεγάλο εργοστάσιο και τους έπεισε πως ήταν άλλος απ’ ό,τι στην πραγματικότητα.

Ανυποψίαστοι εκ των πραγμάτων αυτοί και με ανεβασμένο το αίσθημα αλληλεγγύης ανάμεσα σε ίσους και στην προκείμενη ανάμεσα σ’ εργάτες, τον ενημέρωσαν πως στο εργοστάσιο ζητούσαν προσωπικό και τον ώθησαν να κάνει αίτηση πρόσληψης.

Ο Αργύρης, τά ’χασε μόλις μπήκε στη φάμπρικα. Τεράστια! Αχ και νά ’ταν δικιά του κι αυτός τ’ αφεντικό!

Στο τριήμερο πάνω όμως, τον γραπώνει ο προϊστάμενος να ροχαλίζει κάτω από ένα μηχάνημα και το μηχάνημα να έχει κολλήσει…

Κάποιοι εργάτες που αντιλήφτηκαν τι συμβαίνει τρέχουν να τον συνδράμουν, δικαιολογώντας τον πως είν’ ακόμη νέος στη δουλειά κι ότι δεν κοιμόταν. Πως τάχα είχε κρυφτεί κάτω απ’ το μηχάνημα κι έκλαιγε από ντροπή για τη ζημιά που έκανε.

Μόνο που ο προϊστάμενος τον είχε πιάσει στα πράσα και πίσω δεν έκανε.

Τότε αυτοί οι εργάτες συνεννοήθηκαν εν ριπή οφθαλμού με τους υπόλοιπους και απείλησαν πως αν απολυθεί θ’ απεργήσουν. Αυτό δεν συνέφερε καθόλου τον βιομήχανο, γιατί έπρεπε να παραδοθεί σχετικά άμεσα μια μεγάλη παραγγελία.

Ο Αργύρης, χάρη στην αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράσταση των υπόλοιπων εργατών, δεν απολύθηκε. Πήρε όμως ένα μεγάλο μάθημα. Εργάτες ενωμένοι, ακόμη και γι' άδικο αίτημα, μπορούν να μην είναι νικημένοι.

Ναι, αλλά μη νικημένοι εργάτες, σημαίνει ηττημένοι εργοδότες. Κι αυτός απ’ την πρώτη στιγμή ονειρεύτηκε κι ορέχτηκε να γίνει αφεντικό εκεί μέσα, ή τέλος πάντων έστω και διευθυντής. Όχι, όχι… Προϊστάμενος σε πρώτη φάση! Πολύ τού άρεσε ο αέρας με τον οποίο ο προϊστάμενος τον είχε γαμωσταυρίσει...

Εξουσία! Ναι, ήθελε να έχει κι ο ίδιος εξουσία πάνω στους εργάτες! Εξουσία σημαίνει πλούτος! Τον άξιζε! Ήταν ανώτερος απ' αυτά τ’ «ανθρωπάκια»! Ήταν γεννημένος για να τον ταΐζουν! Να τον προσκυνάνε! Να τον τρέμουν! Σιγά μη δούλευε αυτός μια ζωή σαν το μερμήγκι...

…Και όντως «κέρδισε» εξουσία, γενόμενος ρουφιάνος και χαφιές.

Έγινε το «κρυφό» μάτι τού προϊστάμενου απ’ την επόμενη κιόλας μέρα. Του ρουφιάνευε και του χαφιέδιζε τους συναδέλφους του με χαλκευμένες κατηγορίες. Πού νά ’βρισκε άλλωστε πραγματικές …κατηγορίες; Ίσα που ’χε πατήσει το πόδι του εκεί μέσα. Ούτε τα ονόματα των συναδέλφων του δεν είχε προλάβει να μάθει.

Έτσι, μες στην επόμενη βδομάδα απολύονται οκτώ άξιοι εργάτες και η εργοδοσία δόξαζε τον …άξιο προϊστάμενο που έσωσε την επιχείρηση απ’ τους κρυφούς κομμουνιστές. Ανάθεμα βέβαια κι αν είχαν οι άνθρωποι σχέση με το κομμουνιστικό κόμμα…

Κι επειδή η εργοδοσία δεν είναι αχάριστη, σκαρφάλωσε στα ύψη(!) ο μισθός τού προϊστάμενου, ο οποίος απέκρυψε βέβαια πως του Αργύρη «επιτεύγματα» ήταν όλ' αυτά. Πού να φανταζόταν ότι ο Αργύρης ρουφιάνευε σ’ αυτόν τους συναδέλφους του διότι ...απλά επιβουλευόταν τη θέση του;

Οι οργανωμένοι στο ταξικό τους συνδικάτο εργάτες δεν ολιγωρούν, μα δεν κάνουν και σπασμωδικές κινήσεις. Λογαριάζουν πρώτα. Ένα κι ένα κάνουν δύο…

Πρώτον, σίγουρα κάποιος ρουφιάνος φύτρωσε ανάμεσά τους, κι αφού πριν δεν είχαν τέτοια κρούσματα, μάλλον θα ήταν ο καινούριος. Κάλιο όμως να έδιναν λίγο χρόνο σ’ αυτό το συμπέρασμά τους μην και λαθεύουν.  

Δεύτερον, αφού μέσα σε μια βδομάδα απολύθηκαν στα βουβά και άδικα των αδίκων οκτώ συνάδελφοί τους, τι θα γινόταν μόλις τέλειωνε η μεγάλη παραγγελία; Θ’ απολυόντουσαν κι άλλοι…

Αποφασίζουν λοιπόν απεργία που δεν θα σταματήσουν αν δεν επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι. Δεν την ανακοινώνουν όμως στους υπόλοιπους εργάτες ακόμη, μην το μάθει ο ρουφιάνος και σπεύσει να προειδοποιήσει την εργοδοσία. Στόχευαν δηλαδή στον αντάρτικο αιφνιδιασμό τής εργοδοσίας. Θα της «έριχναν» την απεργία ως κεραυνό εν αιθρία στο κεφάλι, όταν η μεγάλη παραγγελία θα έφτανε στο προτελευταίο στάδιό της. Δηλαδή σε τρεις ακριβώς μέρες. Ε, την παραμονή, θα καλούσαν όλους τους εργαζόμενους σε συνέλευση, σίγουροι ότι η πλειοψηφία δεν θα ψήφιζε αρνητικά. Τόσον καιρό δούλευαν μαζί εκεί μέσα και τρώγαν στον ίδιο πάγκο στο διάλειμμα. Ήξερ’ ο ένας τα χνώτα τού άλλου και τι η ψυχούλα του ποθεί.

Δυστυχώς, για το επόμενο διήμερο δεν τηρήθηκαν κατά γράμμα οι συνωμοτικοί κανόνες και του ρουφιάνου το αυτί τεντωμένο… Να λοιπόν η μεγάλη ευκαιρία για τον Αργύρη!!!

Μπουκάρει στου βιομήχανου το γραφείο αλαφιασμένος και διπλωμένος στα δυο απ’ το λύγισμα της μέσης.

«Όχι, όχι. Δεν πονάει η κοιλιά μου. Όμως, συμβαίνει το και το. Εδώ και δυο μέρες μάλιστα, ενημέρωσα και τον προϊστάμενο. Λάθος μου, γιατί κι αυτός δικός τους είναι όπως αποδείχτηκε. Τον έπιασα στα πράσα, σας λέω, μόλις πριν λίγο!».

…Πλέον, προϊστάμενος! ο Αργύρης.

«Ο Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς». Έτσι τον χαρακτήριζαν στο εξής οι εργάτες, γιατί με «σάπιο» χρήμα γεμίζει έκτοτε την κοιλιά του και τη γεμίζει πλούσια...

Ε, ακόμη κι αυτόν τον χαρακτηρισμό, τον αξιοποίησε δεόντως για να γιομίζει εσαεί με βρώμικο χρήμα την τσέπη του, μια και τίμιο μεροκάματο με τον ιδρώτα του δεν μπορούσε να βγάλει. Κλασσικός ακαμάτης κι ανίκανος γαρ...

Εν κατακλείδι, επειδή όσα και να ξεπουλήσεις στην εργοδοσία ζητά όλο και περισσότερα που τα βρίσκει σε μεγαλύτερο χαφιεδορουφιάνο από σένα (ποτέ δεν εκλείπει το είδος...), ο Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς αναγκάστηκε σε λίγο καιρό να προσφέρει αλλού, τις «υπηρεσίες» του και μετά αλλού, κι αλλού…

...Στο βιογραφικό λοιπόν που κατέθετε κάθε φορά μαζί με την αίτηση για πρόσληψη, τόνιζε με τα πιο μαύρα γράμματα τα μοναδικά ...αξιόλογα «προσόντα» του:

«Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς, ρουφιάνος και χαφιές, τσιράκι των αφεντικών κι εχθρός των εργατών».

   Όσο για την απεργία, παρότι ανεστάλη έπαιξε το ρόλο της, διότι έτυχε η ανακοίνωσή της να γίνει σε καίρια στιγμή. Μπρος στο φόβο τής εργοδοσίας δηλαδή μην και δεν παραδοθεί στην ώρα της η μεγάλη παραγγελία, επαναπροσλήφθηκαν αμέσως οι οκτώ απολυμένοι.

    Ο Αγύρτης ο σαπιοκοιλιάς δε, σύντομα άρχισε να πουλάει το ρουφιανιλίκι του όλο και σε φτηνότερη τιμή. Σε τιμή ευκαιρίας. Σε τιμή πολύ κάτω του ...κόστους, κι όχι μ' επτάωρη παρουσία στο χώρο εργασίας, αλλά με δωδεκάωρη. Α, επιπλέον, όχι στα πλαίσια πενθήμερης εργασίας εβδομαδιαίως, αλλά εξαήμερης ή κι εφταήμερη... 

Καπιταλιστική κρίση γαρ, δραματικά μεγάλη η ουρά τής ανεργίας, κι έτσι ούτε τα τσιράκια τής εργοδοσίας γλιτώνουν απ' τα σαγόνια τού καπιταλισμού. 

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι α-συμπτωματική, β-τυχαία, γ-σε οποιοδήποτε σημείο τής Γης)

Δια χειρός συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση

ΤΟ ΤΡΙΠΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ…

Διήγημα της συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση.

Ή μήπως μυθιστορία; 

Ή μήπως πέρα για πέρα αληθινή ιστορία;

ΤΟ ΤΡΙΠΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ…

Ο Γιώργης ήταν αυτό που παλιότερα λέγαμε «κλασσικός» άντρας. Δηλαδή ο προσανατολισμένος μόνο να φέρνει μεροκάματο στο σπίτι. Όλα τ’ άλλα, φορτωμένα στο κεφάλι τής συζύγου του. Της Κατερίνας. Εκείνη πάλι, αν και όχι «κλασσική» γυναίκα, αλλά χειραφετημένη, έκανε υπομονή, σίγουρη ότι θα ωριμάσει ο καλός της και θ’ αλλάξει ρότα. Έτσι, πέρασαν κάπου εννιά χρόνια γάμου, τα οποία ομόρφυναν επιπλέον με δυο βλασταράκια που ξεφύτρωσαν απ’ την αγάπη τους.

     Άσβεστος κι ο έρωτάς τους όμως, παρά την γκρίνια που είχε αρχίσει να κάνει πού και κάπου την εμφάνισή της και η οποία πήγαζε απ’ τις οικονομικές δυσκολίες που έπαιρναν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Ποιος ξεκίναγε την γκρίνια; Ο Γιώργης. Τόσος ο κουτσομισθός του, τόσος ο διπλοκουτοσμισθός τής αγαπημένης του, ε, κουτσά-στραβά θά ’πρεπε να βγαίνει ο μήνας, κατά την άποψή του. Γιατί λοιπόν είχε γίνει από πολύ καιρό ακατόρθωτο να πληρώνουν το στεγαστικό δάνειο; Πάει, άστεγοι θα κατέληγαν και με δυο μικρά παιδιά στην ευθύνη τους…

Σίγουρα η Κατερίνα δεν έκανε καλό κουμάντο! κι άλλη εξήγηση ο νέος άντρας δεν έβλεπε. Ναι, ναι, σίγουρα η Κατερίνα δεν τα κατάφερνε στο κουμάντο τού σπιτιού. Α, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό! σκέφτηκε ο Γιώργης και πήρε τα γκέμια στα χέρια του, τάχα να την ξεκουράσει μια στάλα. Ε, δεν ήθελε και να την πληγώσει προσβάλλοντάς την σαν μη ικανή.

       Μαζί με τα γκέμια κι όλα όσα χρειάζονται φυσικά. Έλεγχος στα ντουλάπια και στο ψυγείο να εντοπιστούν οι ελλείψεις. Ψώνια απ’ το σούπερ μάρκετ, τον μανάβη, τον χασάπη. Κάλυψη καθημερινών οικονομικών αναγκών των παιδιών, συν των σχολικών αναγκών. Εξόφληση ρεύματος, νερού, τηλεφώνου, ένδυση, υπόδεση κλπ.

Πω-πω! ζόρια… Όχι το στεγαστικό δάνειο δεν μέναν λεφτά να πληρωθεί, μα ούτε πλέον και το ρεύμα. Κι από οικονομία; Ως και απ’ τα άκρως απαραίτητα έκοβε ο άνθρωπος μπας και βγει έστω και ασθμαίνοντας ο μήνας. Κι είχαν περάσει μόνο λίγοι μήνες που ’χε πιάσει τα γκέμια…

Μπεσαλίδικο παλικάρι όμως ο Γιώργης, κι έπρεπε ν’ αποκαταστήσει την Κατερίνα. Να της αποδώσει τα δίκια της. Πώς όμως; Δεν της είχε αποκαλύψει ότι μέχρι πρότινος την θεωρούσε ανίκανη να διαχειρίζεται τα οικονομικά τους.

            Εντωμεταξύ, η Κατερίνα που εκτός από ερωτευμένη γυναίκα ήταν κι εξόχως υποψιασμένη και μεθοδικότατη, τον άφηνε να πιστεύει πως δεν είχε καταλάβει τον λόγο που εκείνος ανέλαβε την καθημερινότητά τους σε οικονομικό επίπεδο. Επιπλέον όμως αξιοποίησε αυτήν την ευκαιρία, να τον ωθήσει ν’ αναλάβει και δουλειές τού σπιτιού. Να τις μοιράζονται δηλαδή, να μην ξεπατώνεται κι εκείνη στην κούραση, να δίνουν και το καλό παράδειγμα στα παιδιά τους.

Έτσι, ο Γιώργης, από «κλασσικός» άντρας, εξελίχθηκε χωρίς να το καταλάβει σε σύγχρονο άντρα και όχι μόνον. Αναλαμβάνοντας δηλαδή ευθύνες που πραγματικά τού αναλογούσαν, άρχισε να οξύνεται και το κριτήριό του. Δεν ήταν πια το ρομποτάκι που γυρνούσε κατάκοπο απ’ τη δουλειά και ξαπλωνόταν σ’ έναν καναπέ βλέποντας τηλεόραση και μετά για ύπνο ως την ώρα που θα σηκωνόταν πάλι για το μεροκάματο. Ήταν πλέον ένας δραστηριοποιημένος άνθρωπος. Βέβαια, σε στενά πλαίσια δραστηριοποιημένος, μα η Κατερίνα επειδή τον ήξερε καλά κι εμπιστευόταν την στόφα του, ήξερε πως μόνο το έναυσμα του έλειπε για ν’ ανοίξει τα φτερά του σ’ όλο τους το εύρος.

Η αλήθεια είναι, ότι παρόλο που ο ίδιος δεν ασχολιόταν με τα κοινά, δεν έβαζε εμπόδια στην καλή του, η οποία πρόσφερε στο ταξικό λαϊκό κίνημα απ’ το στέρημα του χρόνου της και σε βάρος τής ξεκούρασής της. Κάπου-κάπου βέβαια, έτσι για να την πειράξει, την τσίγκλαγε. Μα στ’ αλήθεια βρε γυναίκα, πιστεύεις ότι μπορείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο; Χα, χα, χα! Όχι μόνη μου αγάπη μου. Μαζί θα το πετύχουμε! τον τριβέλιζε εκείνη να γραφτεί στο σωματείο του. Μα στου κουφού την πόρτα…

Για να μην τον τριβελίζει λοιπόν η Κατερίνα,  δήλωνε τάχα «απολίτικ» ο Γιώργης, αλλά ψήφιζε στις βουλευτικές εκλογές ό,τι και οι πολλοί. Ό,τι δηλαδή τού «έλεγε» η τηλεόραση, κι ήταν σίγουρη γι’ αυτό η Κατερίνα. Μ’ άλλα λόγια, ήξερε πως έτρεφε αυταπάτες ο καλός της. Ή πιο σωστά, του τις τρέφαν τα τηλεοπτικά κανάλια των μεγαλοαφεντικών τις αυταπάτες. Γιατί κακά τα ψέματα, τα τηλεοπτικά κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, είχαν μεγαλύτερη επίδραση στον εγκέφαλό του, απ’ την εφημερίδα που εκείνη κουβαλούσε καθημερινά στο σπίτι μέχρι προ καιρού. Πλέον, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, αγόραζε μόνο μια φορά τη βδομάδα τον Ριζοσπάστη τού ΣαββατοΚύριακου.

Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου όμως, να βγει ο Γιώργης απ’ τις αυταπάτες του, γιατί αλλιώς θα πήγαινε αύτανδρο το οικογενειακό τους πλοίο, μαζί με όλην την φτωχολογιά βεβαίως…

Άλλωστε, η προεκλογική περίοδος που ήδη είχε ξεκινήσει, ήταν ίσως η καταλληλότερη χρονική στιγμή.

Έμεναν σε μεγάλη πολυκατοικία, κι ήταν σίγουρη ότι διάφοροι αδιάφοροι, μα κι ενδιαφέροντες, θα χτυπούσαν τις πόρτες για να πείσουν τους ενοίκους να ψηφίσουν το ένα ή το άλλο κόμμα. Όσο λοιπόν περνούσε απ’ το χέρι της, θ’ άνοιγε σε όλους την πόρτα. Ειδικά στους πολιτικάντηδες, στους παπατζήδες απάντων των κομμάτων που προωθούσαν εκ των πραγμάτων τα τηλεοπτικά κανάλια, θ’ άνοιγε διάπλατα την πόρτα και θα την κρατούσε ανοιχτή, ν’ ακουστεί η συζήτηση ανάμεσα σ’ αυτούς και στον Γιώργη σ’ ολόκληρη την πολυκατοικία. Τόσο σίγουρη ήταν για την καθαρότητα του ανθρώπου που είχε παντρευτεί. Τόσο σίγουρη ήταν πως ο αγαπημένος της δεν ήταν ηλίθιος, μα απλά παρασυρμένος στις αυταπάτες, απ’ τις οποίες μπορούσε επιτέλους να βγει. Όμοια σιγουρεμένη όμως ήταν και για τις παρλαπίπες που θα ξεφούρνιζαν οι πολιτικάντηδες στον άντρα της, να τον σπρώξουν βαθύτερα σε αυταπάτες…

         Όπως τα προέβλεψε η μεθοδικότατη Κατερίνα, έτσι κι έγιναν τα πράματα.

Οι διάφοροι πολιτικάντηδες και οι βαστάζοι τους, πέσαν στον λάκκο που είχαν ετοιμάσει και για το δικό της φτωχικό. Θα, θα, θα, θα…. Ο Γιώργης είχε μπουχτίσει πια απ’ τα θα… Τότε κύριε Γιώργο, μάλλον δεν κάνετε καλό κουμάντο για να μην βγαίνετε με δυο μισθούς! τόλμησε να ξεστομίσει ένας από δαύτους, στην προσπάθειά του να νουθετήσει το Γιώργη για να ξαναψηφίσει μία από τα ίδια…

Ποιος είδε το λαό και δεν τον φοβήθηκε! Ποιος δεν κάνει ρε κανάγιες καλό κουμάντο; Εγώ; Όξω απ’ εδώ ρεμάλια! Βουτά και την τηλεόραση να τους τη φέρει στο κεφάλι, μα τον πρόλαβε η Κατερίνα. Κάλιο να την έχωνε στο πατάρι, παρά να έσπαγε στα κεφάλια τους. Τόσα λεφτά τούς είχε κοστίσει.

Οι πόρτες των υπολοίπων διαμερισμάτων άνοιξαν κι όλοι πετάχτηκαν ανήσυχοι στο κλιμακοστάσιο. Μα είναι δυνατόν να σφάζεται στα καλά καθούμενα ένα τόσο ερωτευμένο αντρόγυνο; αναρωτιόντουσαν και τρέξαν στον πρώτο όροφο να προλάβουν το κακό.

Ο Γιώργης με την Κατερίνα αντάλλασαν σφιχταγκαλιασμένοι το πιο φλογερό φιλί τους! Ήταν το συγνώμη εκείνου απέναντί της επειδή την είχε υποτιμήσει ως ανίκανη διαχειρίστρια των οικονομικών τους, μα και η κατανόηση εκείνης για το μέχρι πρότινος μη επαρκές πολιτικό κριτήριό του…

            Οι ένοικοι υποχώρησαν στις μύτες μην ενοχλήσουν τους ερωτευμένους νέους ανθρώπους, κι εκείνοι υποχώρησαν στο διαμέρισμά τους, να συνεχίσουν μαζί με τα παιδιά τους το φτωχό δείπνο που είχε διακοπεί απ’ τους …παπατζήδες και τους βαστάζους τους.

Ένα τριπλό χτύπημα όμως στην πόρτα, διέκοψε και πάλι το δείπνο τους.

Καλώς τους, περάστε! τους έκλεισε το μάτι με νόημα η Κατερίνα. Μπα, ποιοι είστε πάλι εσείς και γιατί χτυπήσατε τρεις φορές την πόρτα; ρώτησε ενοχλημένος ο Γιώργης, ακονίζοντας τα νύχια του για επόμενο καβγά.

Ήταν συνθηματικό το τριπλό χτύπημα! Τρία κόκκινα γράμματα! ΚΚΕ!!! του απαντά γελώντας ο μεγαλύτερος απ’ τους δυο επισκέπτες.

Η Κατερίνα μάς είχε ζητήσει να χτυπήσουμε τρεις φορές την πόρτα, εξήγησε με πλατύ χαμόγελο ο νεότερος.

Τι συμβαίνει βρε γυναίκα; Γιατί αυτά τα συνθηματικά; Διότι αγαπημένε μου άντρα, μένουν λίγες μέρες μέχρι τις εκλογές και θα μας μουρλάνουν οι πολιτικάντηδες, πιστεύοντας οι ανόητοι ότι θα ξανακλέψουν την ψήφο σου. Ε, για να γλιτώσουμε από δαύτους, σκέφτηκα έναν τρόπο, ώστε ν’ ανοίγουμε την πόρτα μας μόνον στους ευπρόσδεκτους, δίχως να ρωτάμε συνέχεια ποιος είναι και ποιος είναι…

       Ο Γιώργης, όχι πως αμφισβητούσε πλέον και! το πολιτικό κουμάντο τής αγαπημένης του, μα κάπου στο βάθος αναζητούσε και μια επιβεβαίωση.

-Δε μου λέτε ’σείς οι ευπρόσδεκτοι, τι φταίει που με δυο μισθούς, σύνολο 1400 ευρώ, δεν μπορούμε ’δώ μέσα να βγάλουμε το μήνα;

-Χμ… αν στις δοσμένες συνθήκες παίρνατε δυο μισθούς έκαστος 1.400 το μήνα, ήτοι 2.800 ευρώ, θα σας έλεγα να αναδιαμορφώσετε το κουμάντο σας σφίγγοντας όσο πάει το ζωνάρι, να μην μένετε χρεωμένοι κάθε μήνα. Με 1400 σύνολο όμως, ακόμη και το φαγητό να κόψετε, ούτε το δεκαπενθήμερο δεν βγαίνει. Άρα, ξέρετε τι φταίει…, του απάντησε ο μεγαλύτερος σ’ ηλικία ευπρόσδεκτος.

-Όντως, είσαι ευπρόσδεκτος φίλε μου! Να, πάρε αυτό το πιρούνι, κάθισε δίπλα μου και φάε το μισό φαγητό απ’ το πιάτο μου. Εσύ τώρα ευπρόσδεκτε νεαρέ, για πες μου, τι θα κερδίσω αν ρίξω στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που μου μοστράρεις τόση ώρα; Τι μου τάζει δηλαδή το κόμμα σου για να το ψηφίσω; Πόσα θα, θα, θα… μου τάζει;

-Κανένα θα… Μόνο πρόσκληση σου απευθύνει. Πρόσκληση στον αγώνα για να ισιάσουμε κατά το δυνατόν την καθημερινότητά μας, με το βλέμμα στην οριστική παύση των πολιτικάντηδων και των αφεντικών τους. Με στόχο δηλαδή να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, κάτι που δεν είναι έργο μιας πράξης, ούτε επιτυγχάνεται δι’ αντιπροσώπων. Σε πρώτη φάση επομένως και στην προκείμενη περίπτωση, αφού όλα τα υπόλοιπα κόμματα είναι «θα, θα, θα…», δηλαδή υπηρετούν τα μεγαλοσυμφέροντα, έχουμε ανάγκη πραγματικής και ισχυρής Λαϊκής αντιπολίτευσης μέσα στη βουλή και ταυτόχρονα ανασύνταξη και δυνάμωμα του λαϊκού ταξικού κινήματος. Του κινήματος δηλαδή που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της δικής μας οικονομικής τάξης. Της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

-Μπράβο σοφία ο πιτσιρικάς! μουρμούρισε ο Γιώργης που τάχα δεν τα είχε ματακούσει αυτά.

Μωρέ τά ’ξερε και τα παράξερε. Απόξω τά ’χε μαθημένα, γιατί τ’ άκουγε συνεχώς απ’ την Κατερίνα του, μα πώς να τα πίστευε; Ίδια η δύναμη της τηλεόρασης, ίδια της Κατερίνας; Μα κι ο προϊστάμενος στη δουλειά…, καρμπόν τής τηλεόρασης κι αυτός. Πού να φτουρήσει η Κατερίνα;;;

Πω-πω! Εντελώς χαζός ένοιωθε τώρα. Βρε, μπας και για να ηρεμήσω και να νοιώσω πάλι καμπόσος και ξύπνιος, να επιμένω στην πεπατημένη μου; Να ψηφίσω δηλαδή μία απ’ τα ίδια, για να μην παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου πόσο βλάκας είχα πιαστεί…, σκέφτηκε προς στιγμή, μα κοιτώντας το φτωχικό τους δείπνο ξαναπήρε τα πάνω του.

-Έλα, έλα νεαρέ, κάθισε εδώ να φας το άλλο μισό απ’ το πιάτο μου. Εγώ θα μοιραστώ με την Κατερίνα μου τη δική της μερίδα. Έλα, μην ντρέπεσαι. Κάθισε. Άφησε τα ψηφοδέλτια πάνω στο ψυγείο μην λερωθούν, κι άφησέ τα όλα! σε παρακαλώ. Τρεις μέρες απόμειναν μέχρι τις εκλογές κι έχω πολύ κόσμο να επισκεφτώ!

«Πολλούς παραπλανημένους, μα καθαρούς, τίμιους δουλευτάδες, αυταπατώμενους, που οφείλω να βοηθήσω να βγουν απ’ τις αυταπάτες τους, πριν τους πνίξουν, για δεν τ’ αξίζουν. Δεν είναι καθάρματα φιλοτομαριστές, ούτε φασίστες τού κερατά. Δεν είναι χαλασμένοι. Είναι ταλαίπωροι βιοπαλαιστές σαν κι εμένα, που απλά δεν έχουν μια Κατερίνα να τους βοηθήσει να δουν την αλήθεια. Να ακούσουν τους κομμουνιστές. Να κάνουν το βήμα να ψηφίσουν ΚΚΕ! Τι έχουν να χάσουν; Τίποτα! όπως κι εγώ άλλωστε. Αν όμως δυναμώσει για τα καλά το ΚΚΕ, έχουμε να κερδίσουμε εμείς που μοχθούμε, κι έχουν να χάσουν οι κηφήνες που ζουν μες στη χλιδή στις πλάτες μας...», σκεφτόταν μυστικά απ’ τους συνδαιτυμόνες του, κι έπιασε τρυφερά το χέρι τής αγαπημένης του, ευχαριστώντας την νοερά που υπήρχε στη ζωή του!  

Διήγημα της συγγραφέως 

Καλής Γκέλμπεση.

Ή μήπως μυθιστορία; 

Ή μήπως πέρα για πέρα αληθινή ιστορία;

ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ Ή….

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΛΗΜΜΑ 

Δεν είναι η πρώτη φορά που θ’ αναφερθώ στον λόγο συστράτευσής μου με το ΚΚΕ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που διευκρινίζω ότι είμαι Μαρξίστρια-Λενινίστρια, ή τουλάχιστον το προσπαθώ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δηλώνω κομμουνίστρια, ή τουλάχιστον προσπαθώ να είμαι, να γίνω.

Είναι όμως η πρώτη φορά που τινά τρόπον θα εξιστορήσω πώς έφτασα στο ΚΚΕ, γιατί σταθεροποιήθηκα πολιτικά/κομματικά στο ΚΚΕ, γιατί συνεχίζω και θα συνεχίσω να παραμένω στρατευμένη σ’ αυτά που το ΚΚΕ πρεσβεύει. Επιπλέον, γιατί ειδικά σήμερα απαιτείται η όσο το δυνατόν μαζικότερη συστράτευση τής φτωχολογιάς με το ΚΚΕ. Κι ως γνωστόν, φτωχολογιά δεν είναι μόνον οι φτωχοί εργάτες τού χεριού, αλλά και του πνεύματος. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες. Ακόμη, ταλαίπωροι μικροεπαγγελματίες του αγρού και της πόλης, κλπ.

            Γεννήθηκα σε μια φτωχογειτονιά με χωματόδρομους ή πιο σωστά καρόδρομους. Λίγο-πολύ εκεί στην πετρώδη άκρη τής πόλης, όλοι μέσα στην φτώχεια βράζαμε, σε διαφορετικούς βαθμούς Κελσίου βέβαια.

Μόνο οι πεθαμένοι όμως δεν κουνούν ρούπι, κι έτσι είδα κι άλλες γειτονιές. Εντελώς διαφορετικές απ’ τη δική μας. Βρέθηκα και σ’ άλλες πόλεις, σ’ άλλες περιοχές. Είδα πλουσιόσπιτα, καλοβολεμένους, καλοταϊσμένους, καλοντυμένους… Σαφώς, αυτοί μειοψηφούσαν σε αριθμό, συγκριτικά με την φτωχολογιά. Κι ήμουν δεν ήμουν τότε στο έμπα τής εφηβείας.

Μοιραία, αναρωτήθηκα, πώς γίνεται κάποιοι λίγοι να έχουν τόσα πολλά, την στιγμή που οι πολλοί διέθεταν τόσα λίγα κι ας δούλευαν σαν σκλάβοι. Η συνείδησή μου ξεσηκώθηκε. Γιατί να υπάρχει αδικία στον κόσμο;

Ύστερα, «ανακάλυψα» τους ακόμη λιγότερους. Τους κεφαλαιοκράτες. Κατάλαβα δηλαδή ότι το άνοιγμα της ψαλίδας ήταν ακόμη μεγαλύτερο, ανάμεσα σε αυτούς που δούλευαν σαν σκλάβοι και σ’ αυτούς που απολάμβαναν τα κόπια των σκλάβων. Ήμουν δεν ήμουν τότε στο πλησίασμα της κορύφωσης της εφηβείας μου. Η συνείδησή μου παραξεσηκώθηκε. Γιατί να υπάρχει αδικία στον κόσμο;

Ήδη έχει μεσολαβήσει και η χούντα, η φασιστική δικτατορία 1967-1974, η οποία έκανε θεόρατο το άνοιγμα της ψαλίδας, βάζοντας κυριολεκτικά φωτιά στη συνείδησή μου. Γιατί να υπάρχει αδικία στον κόσμο;

Ε, τούτη η διαφωνία μου με την αδικία, ήταν και η βάση που γενικότερα με χαρακτήριζε ως άνθρωπο απ’ τα μικράτα μου κιόλας. Ως φυσιολογικό άνθρωπο, με τα λάθη μου, με τα σωστά μου, με τις αδυναμίες μου και με τα τρανά μου.

Κάπως έτσι, κι αλλιώς δεν γινόταν αφού διαφωνούσα με την αδικία απ’ οπουδήποτε κι αν προερχόταν, βρέθηκα στις γραμμές τού ΚΚΕ και υπήρξα επί 18 περίπου χρόνια, πρώτα μέλος τής ΚΝΕ και μετά μέλος τού ΚΚΕ, ώσπου διαγράφτηκα από μετέπειτα …ανανήψαντες που φυσικά πέρασαν απέναντι απ’ το ΚΚΕ…

Ε, και λοιπόν; Τι σημαίνει αυτό; Μήπως ότι εγώ θα έπρεπε να στραφώ ενάντια στο ΚΚΕ; Κι αυτό βεβαίως θα μπορούσε να συμβεί, αν το ΚΚΕ δεν ήταν Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα. Επαναστατικό κόμμα!

            Στα 18 χρόνια λοιπόν οργανωμένης ταξικής πάλης μέσα απ’ τις γραμμές τού ΚΚΕ, κέρδισα αμύθητους θησαυρούς γνώσης. Τόσους, που αν δεν ήμουν οργανωμένη θα χρειαζόμουν δυο ζωές για να τους αποκτήσω. Κι αφού λοιπόν πήρα τόσες και τόσο γερές βάσεις, στα επόμενα χρόνια κέρδισα ακόμη περισσότερους αμύθητους θησαυρούς γνώσης. Τόσους, που αν δεν συνέχιζα να πορεύομαι κάτω απ’ το λάβαρο του ΚΚΕ, θα χρειαζόμουν δέκα ζωές για να τους αποκτήσω.  

Ποια η σημαντικότερη γνώση που κέρδισα; Μα η διαλεκτική σκέψη. Εκείνη που αφορά την καθημερινότητα. Πώς δηλαδή ν’ αγωνίζομαι για την καθημερινότητά μου κόντρα στους καιρούς, κάτι στο οποίο με βοήθησε επίσης και η μελέτη τής ιστορίας των ταξικών αγώνων, καθώς και ο Ριζοσπάστης. Αυτό το στέρεο γιοφύρι των πολλών με το Κόμμα!

            Ομολογουμένως όμως, δεν είναι μόνο η τιμημένη ιστορία τού ΚΚΕ που με διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να προδώσει τις προσδοκίες μου. Δεν είναι μόνο οι εκατόμβες νεκρών που έχει δώσει στον αγώνα για την λευτεριά τής πατρίδας και του λαού μας, ούτε μόνο οι πολλαπλάσιοι βασανισμένοι, φυλακισμένοι, σακατεμένοι για τους ίδιους λόγους. Είναι και η σύγχρονη συνέπειά του. Είναι και οι σύγχρονες θυσίες των κομμουνιστών, που τις πληρώνουν και με μακροχρόνια ανεργία. Είναι όμως και το πρόγραμμά του και το καταστατικό του (19^ο Συνέδριο),  που αποδεικνύουν την πλήρη ωριμότητά του και τον σταθερό στρατηγικό στόχο του που δεν τον αλλάζει κατά το δοκούν...

Κι ας με συγχωρέσουν οι λαθολόγοι… που γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου τον «πόνο» τους να με …συνετίσουν κουνώντας μου το δάχτυλο για κάποια λάθη τού ΚΚΕ στις πλέον σκληρές εποχές, αλλά και στις πιο σύγχρονες συνθήκες όπως π.χ. η άδικη διαγραφή μου.  Άλλωστε, μόνο οι νεκροί δεν λαθεύουν. Οι ζωντανοί, έρχονται στιγμές που λαθεύουν. Φτάνει να μην προδίδουν! Άλλο πράμα το λάθος, κι άλλο η προδοσία. Και για προδοσία, ουδείς μπορεί να κατηγορήσει το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές! Ούτε καν με χαλκευμένες κατηγορίες…

            Στα καθ’ ημάς λοιπόν κι ενόψει των εκλογών τής 7^ης Ιούλη:

ΝΑΙ στην υπερψήφιση του ΚΚΕ, γιατί εκτός απ’ τον στρατηγικό του στόχο, αυτόν δηλαδή για τον οποίο δημιουργήθηκε πριν εκατό χρόνια, καλείται να υπηρετήσει κι έναν παροδικό/ενδιάμεσο. Εκείνον τής ισχυρής Λαϊκής/Εργατικής Αντιπολίτευσης. Ο λόγος γνωστός και σοβαρός, μια κι η αλήθεια βοά, κι άνθρωπο να καμώνεται το αντίθετο δεν αντάμωσα στο διάβα μου.

Ποια είναι όμως η αλήθεια που βοά;

Όποιος κι αν αναλάβει στις 8 Ιούλη τη διακυβέρνηση της χώρας, ακόμη κι ως αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα συγκυβερνά με όλους πλην τού ΚΚΕ…

Μ’ άλλα λόγια, όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει στις 8 Ιούλη, δεν θα έχει απέναντί της αντιπολιτευόμενο κόμμα, πλην του ΚΚΕ. Δεν θα έχει απέναντί της αντιπολιτευόμενους βουλευτές, εκτός από τους κομμουνιστές.

Α, κι αν τυχόν ακούγονται τίποτα ουρλιαχτά αντιπολίτευσης απ’ τ’ άλλα κόμματα, θα είναι τύπου «νερό-ύδωρ», «αέρας-άνεμος», «γυναίκα-γυνή», «άντρας-ανήρ» και πλείστα άλλα τέτοια υποτίμησης της νοημοσύνης των φτωχών ψηφοφόρων, που θα συνεχίσουν να στενάζουν κάτω απ’ τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές.

            Εν κατακλείδι, ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟ ΚΚΕ, Ή ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ ΤΗΣ;

Απαντώ με το χέρι στην καρδιά, ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΙΣ 7 ΙΟΥΛΗ, ΚΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ και! ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΞΗΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΤΥΛΙΓΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΑ!

Αυτός είναι ο μονόδρομος των ανθρώπων του μόχθου! Ένας μονόδρομος με συνέχεια και συνέπεια, ώσπου οργανωμένα η μεγάλη λαϊκή οικογένεια, όλοι εμείς που ανήκουμε στην φτωχολογιά, με πρωτοπόρους τους φτωχούς κομμουνιστές και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, να γυρίσουμε αποφασιστικά τον τροχό τής ζωής. Τόσο αποφασιστικά, ώστε να νοιώσουν την ανάσα μας στο σβέρκο τους άπαντες οι κανάγιες, πολιτικοί και εκμεταλλευτές τού λαϊκού ιδρώτα. Κι αναφέρομαι βεβαίως στα ντόπια μα και τα ξένα σκυλιά που οφείλουμε να ξεδοντιάσουμε πριν είναι πολύ αργά… Διότι ως γνωστόν, έρχονται καιροί ακόμη δυσκολότεροι, επικίνδυνοι και πονηροί… με σκοπό να σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ…, διότι νέα συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση είναι καθ’ οδόν…

ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ λοιπόν, Ή ΞΑΝΑ ΣΚΥΨΙΜΟ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΝ ΣΥΡΙΖΑ;;;;

Καλή Γκέλμπεση (συγγραφέας)

(...Και τώρα, δικαίως καμπόσοι θ' αναρωτηθούν: Μυθιστορία ή ιστορία είναι αυτό που έγραψες Καλή; Κι εγώ οφείλω ν' απαντήσω αυθόρμητα. Απαντώ λοιπόν:

Ό,τι και νά ‘ναι, έπρεπε και θα μπορούσε να είναι πολλές περισσότερες σελίδες Α4, ώστε να προσφέρει στον αναγνώστη πολλές επιπλέον συγκινήσεις ή λόγους για αντιδράσεις. 

Δεσμεύομαι πάντως, πρώτα ο λαός φυσικά, να το πλουτίσω κάποια στιγμή μετά τις εκλογές, γιατί τώρα με πιέζει άκαρδα ο χρόνος.

Στην προκείμενη όμως, ουδεμία σημασία έχει αν πρόκειται για μυθιστορία ή ιστορία.

Άλλωστε, οι λογοτέχνες που σέβονται το εαυτό τους, βουτάνε την πένα τους στην ίδια τη ζωή, χωρίς ωραιοποιήσεις και δίχως ισοπεδώσεις, προσαρμόζοντας και την μυθοπλασία αναλόγως.

Εκείνο επομένως που έχει σημασία κι εξαιρετική αξία στην προκείμενη, είναι το εξής και μοναδικό αληθινό δίλημμα:

ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ Ή ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΚΥΨΙΜΟ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΝ ΣΥΡΙΖΑ;;;;)

→Καλό κόκκινο βόλι! φίλοι και σύντροφοι!

→Καλό κόκκινο βόλι! σ’ όλους που δεν νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους!

→Καλό κόκκινο βόλι! στην περήφανη φτωχολογιά!

→Καλό κόκκινο βόλι! στα νιάτα! στη νεολαία που στενάζει με μισθούς και μεροκάματα ελεημοσύνης ζητιανιάς…

→Καλό κόκκινο βόλι! στα περήφανα γηρατειά! που νοιάζονται για τα εγγόνια τους! για τα νιάτα και το μέλλον τους!

→Καλό κόκκινο βόλι! στους γονιούς που ψηφίζουν για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΚΚΕ!

ΤΙΜΗΜΕΝΟ για το παρελθόν και το παρόν του!

ΤΙΜΗΜΕΝΟ για τον λόγο που δημιουργήθηκε!